Heimir - 01.09.1909, Síða 6

H E I M I R
Og vonzkan aldrei á því góða hrín
um eilífð—hvað sem h'f og dauði boða,
og hún á ekkert afl sem nær til þín.
Og eldingin, sem hitti þig til voða
var saklaus—og hún sat um líf þitt eigi—
sem sjálfur þú að ganga á hennar vegi.
Svo vef eg þig í angurværðir óðs
inn andaðann, í línur táraglaðar—
I englaröðum glaðværðar og góðs
þú gestur verður, hvergi annars staðar—
Eg, kveð þig ugglaus, um það lokast sárjn—
á eftir blessun, þakkirnar og tárin.
Eg kveð þig ugglaus—En eg til þess finn
um alla þá sem harm um lát þitt bera,
að geía ei borið meira en hlutann rninn
af mæðu þeirra : án þín nú að vera—
Til æfiloka á eg til þess merki,
þú ert hjá mér í ljóði mínu og verki.
Af kærleik þínum engu verður eytt,
hann er og varir mér í tímans sjóði.
Þó von um framtíð, um þig bygð, sé breytt :
eg bý að auð’ frá sainvist okkar, góði !
Og þegar berst eg út af ljóðsins löndnm
mun lífiö verja ’ann sínum geymslu höndum.
Ó, hjartans barn, þín hjálparfúsa mund
varð hlúun þess á ellidögum mínum :
að mín, sem þreytt var, fengi frjálsa stund
að forða týnslu mörgum gleymdum línum—
Þá beggja eign eg grátþakklátur gæfi
ef gæti og þyrði, að treina þína æfi.