Heimir - 01.09.1909, Síða 23

H E I M I R
19
• ‘Til Lehendorfers ? Þú ? Og núna ? — Maríanna, þaö
gerði ég ekki í þínurn sporum, a5 ganga á eftir þeim óþokka.”
“A5 ganga á eftir honum ! Nei bróöir, þess þarf ég ekki,
guöi sé lof.”
“Þaö held ég líka. Þú getur fengiö' nógasamt systirgóÖ.”
“Eg vil engann ! Alls engann ! Hún skalf á beinunum,
kinnar hennar voru gráar eins og kalkveggur, varirnar sem voru
vanalega svo rauðar höföu sama lit cg tennurnar, er hún beit
saman svo aö gnast viö. En augun ! Utúr þessum stóru
augum brann eldur einsog útúr gluggunum á húsi, sem inni
stendur í ljósum loga.
“Og þó ætlaröu til hans ? ”
“Af því ég verö aö refsa honum”
“Refsingu hefir hann fengiö nú þegar”
“En ekki hjá mér !■—Bíddu viö drengur minn. Aörir haía
sagt þér meiningu sína. Bráöum færöu aö heyra mína.”—Hún
þreif eitthvaö af veggnum,
“Hvaö, hundasvipuna Maríanna ! ”
Hún var horfin útunt dyrnar. Presturinn gekk hratt fram
og aftur um stofugólfið.—Þessi ástamál ! Þessi óhræsis ásta-
mál ! Svona hatursfull, svona hefndargjörn ! Og þetta er
nefnt ást.— Eftir því sem fólkið segir veit ég ekki nema. égveröi
sóttur til að þjónusta á hverri stundu. Og þá kemst ég f þaö að
fyrirgefa manni þeim, sem hefir svikið aunningja systir mína,
syndir sínar. Maöur hefir vanalega ekki tíma til að útmála
helvítiö heitt fyrir svoleiöis náungum og síöan aö frelsa þá.
Slæmt meö hann. Hvaö stoðar það þó maðurinn sé aö ööru
leiti góöur drengur, einsog þaö er kallað, þegar hann vantar
það sem mest á ríður.-—Fjölkvænismenn, einsog hundar!
Svei, fjandinn hafi þaö ! ”
í gegnum gluggann sá hann læknirinn ganga framhjá.
Presturinn opnaöi gluggann. “Góöan daginn nágranni !
Hvernig gengur það ? ”
“Góöan daginn prestur ! Við geturn látið hringja.”