Heimir - 01.09.1909, Blaðsíða 24

20
H E I M I R
“Er þaö mögulegt ? Þaö er þó óttalegt ! Hann hefir
oröið aö líða fyn'r syndirnar. ”
“Guö gefi oss öllum jafn rólegan dauödaga eftir jafn lang-
an aldur,” sagöi lækniiþnn.
“Þér eigiö viö gamla könnusmiðin.”
“Hann er til hvíldar gengin.”
“En ég á viö aðstoöarkennarann.”
“Nú, hann Lehendorfer. Já, meö hann gengur það nú
öllu ver.”
“Eg heyri talaö um slagsmál. Fólkiö skrafar um margt.”
“Hann heimsækir ekki systir nágrannans fyrst um sinn.”
“A heldur ekkert erindi til hennar, þorþarinn ! Fanturinn
sá arna, hann sem-----hamingjan góöa, nú var ég rétt búinn að
bölva honum.”
“Þeir fóthrutu hann á báöum fótum,” skýröi læknirinn frá.
“Þaö var heill hópur af strákum. Fyrir framan gluggan hjá
honum Grillbaumer. Fyrst, segja þeir, að þeir hafi bariö á
honum, svo stakk hann meö hnífnum. Svo fékk hann þaö sem
hann áttí skilið, held ég. Allur marinn og beinbrotinn einsog
brúöurægsni.—Verið þér sælir prestur.”
Nú, rétt er þaö ! Veslingurinn. Nú áttu kærasta
sem ekki getur staöiö á fótunum. Rétt, þú ferö til að láta hann
kenna á svipunni. En samt finst rnér einsog þú ekki viljir
sleppa honum—Þannig talaöi presturinn viö sjálfan sig eftir
aö læknirinn var farinn.
Loksins varö klukkan tólf. Klukkan í turninum sló.
Presturinn stóö viö gluggan og þuldi bænir sínar. Hann gat
endurtekið þær eins oft og hann vildi nú án þess aö súpan yröi
köld, því nú var hún alls ekki komin á borðið. I eldhúsimi var
enginn eldur og sú, sem átti aö búa rnatinn til var ekki komiri
heim aftur,
Hún haföi gengið drjúgum skrefum í áttina til húss sútar-
ans. Þar leigði þorparinn sér herbergi. Kvenfólkiö stóð kyrt
á strætinu og horföi illgjarnlega á eftir henni. Hún heföi helzt
viljaö reka þær í gegn meö augnatillitinu.—Horfa niöur fyrir