Heimir - 01.09.1909, Blaðsíða 25

H E I M I R
21
sig ! Nei, aldrei ! Hún var betri en hinar allar til sarnans.
Stoltið framleiðir óhamingjuna.—Hún lét svipuna sveiflast í
loftinu yfir klakandi gæsunum á veginum. Hún var svo reið
að hún fann ekki til neinnar sorgar. Fyrir sex vikum hafði hún
trúlofast. Aðstoðarkennarinn var að bíða eftir launaviðbót, og'
þá gætu þau gift sig. Svo elskulegur piltur ! En svo ótrúr,
svo ótrúr ! En nú skildi hann sjá ! Hún skyldi fleygja honum
frá sér, Hún skyldi tleygja honum með fyrirlitningu í glötunar
•hyldýpið ! Þangað gæti Grillbaumers stelpan sótt hann—þessi
naðra— þessi eiturnaðra. Bara að hún hefði nú öll þau smán-
arorð til taks, sem þessi skepna ætti skilið. Hún hafði tælt
hann. hjá því gat ekki farið.
Þegar Maríanna korn til sútarans varö hún fyrst að spyrja
eftir herberginu hans. I bakstiganum rnætti hún garnalli,
óhreinni kerlingu. Hún gleirti upp giniö af eintómri ánægju
yfir heimsókninni, svo að allar þrjár tennurnar, sern eftir voru
sáust. Hún var húsfreyjan, en vildi samt gjarna láta unga'
fólkið tala saman í næði.
“ Þess þarf ekki, ” sagði Maríanna. Sú gamla beið samt
fyrir. utan. Hurðinn var þunn. Niðri í bakgarðinum heyrðust
svínin rýta. Andstyggilega lykt lagði útúr hálfopnuin skúr þar
sern vinnumennirnir skófu hárið í flyksum af útbleyttum húðum.
Loftið í herberginu var rakt, og glugginn var lokaður. 1 rúm-
^ inu lá ungur maður með báða fætur vafða í umbúðir. Hann
var fríður. Niður á rakt ennið héngu tveir brúnir hárlokkar.
Hann haföi þykt ógreitt yfirskegg, sem þvældist uppí hann um
^ leið og hann talaði.
Hún hafði ímyndað sér að hann mundi veröa hræddur þegar
hún kærni inn til hans. Hann horfði á hana með blíðlegu
augnaráði og rétti henni hendina.
Hún staðnæmdist við dyrnar alveg forviða. “ O, þaö er
ágætt,” sagði hún. “ Hvað hann heilsar mér vingjarnlega !
Mér sýnist honum ekki vera neitt illa við mig!” Þetta var
sagt í háöi til að byrja með. Svo fleygöi hún af sér brúna
sjalinu, og þrumuveðrið skall á: Þorparinn þinn ! Óþokkinn