Heimir - 01.01.1910, Blaðsíða 16

I 12
HEIMIR
KAREN
SMÁSAGA EFTIR ALEXANDER L. KIELLAND
Þa5 var einu sinni stúlka í Krarúps veitikrá, sem hét Karen.
Hún stóð ein gestunum fyrir beina; því kona veitingamannsins
var næstum altaf að leita að lyklunum sínum. Og það komu
margir í veitikrá Krarúps;—bæði menn úr grendinni, sem á
haustin, þegar kvöldin tók að lengja, söfnuðust saman í drykk-
justofunni og drukku kafhpúns, svona rétt út í bláinn, án nokkurs
ákveðins tilgangs, og einnig ferðamenn, sem komu þrammandi
inn, bláir og veðurbarðir, til að fá sér eitthvað volgt, er héldi í
þeim lífinu til næstu krár.
En Karen gat þrátt fyrir það komið öllu af, og það þó hún
færi hægt og virtist aldrei hafa hraðan á.
Hún var lítil og grönn og mjög ung, alvarleg og þegjanda-
leg, svo umferðasalarnir höfðu ekkert gaman af henni. En
siðprúðum mönnum, sem komu inn í alvarlegum erindum, og
vildu fá kaffið fijótt og sjóðandi heitt, þótti því vænna um Ivaren.
Og þegar hún smeygði sér á milli gestanna, meö bakkann sinn,
viku hinir þunglainalegu vaðmálsklæddu menn til hliðar óvenju-
lega fíjótt, það var rýmt til fyrir henni, og samtaliö hætti augna-
blik, allir hlutu að líta á eftir henni, hún var svo lagleg.
Karen hafði ein af þessum stóru, gráu augum, sem í einu
virðast sjá og sjá langt—langt framhjá ; og augabrýrnar voru
háar og bogadregnar eins og í undrun.
Þess vegna héldu ókunnugir að hún skildi ekki rétt um hvað i ‘
þeir voru að biðja. En hún skildi vel og skjátlaðist ekki.
Það var bara eitthvað undarlegt við hana—eins og hún horfði
langt í burt eftir einhverju—eða hlustaði—eða biði—eða *
dreymdi.
Vindurinn kom að vestan yfir lágar slétturnar. Hann
hafði velt þungum öldum yfir Vesturhafið; saltur og blautur af