Heimir - 01.01.1910, Blaðsíða 23

HEIMIR
119
HUGSANIR
EFTIR VICTOR HUGO
Um mig er þaö sagt, aö ég hafi mestar mætur á því fágæt-
asta. Þetta er satt. Þegar mér koma í hug orðin: írelsi mikil-
leiki, göfugleiki og drengskapur, finn ég ætíð að ég hefi mestar
mætur á því fágætasta.
Komið getur það fyrir, að sá sem á tálar er dreginn sýni að
hann er tneiri maður einmitt fyrir það en ella. Öfundsjúki
maður, gáðu að þessu : að sá sem annan svíkur líður eins mikla
þraut af samviskubitinu, eins og sársauka þann, sem hinn veröur
að þola vegna tiltrúar þeirrar, er hann bar til þess fláráða.
Margir vinir eru eins og sólskífan :
þeir sýna livaö degi líður einungis þegar sólin skín.
Fíllinn er lítið eitt varnarmeiri gegn maurnum en maurinn
gegn fílnum.
‘•Þú sér vegginn þarna ? ”
“Já, herra hershöfðingi ”
“Iivernig er hann litur ?”
“Hvítur, herra minn.”
“Eg segi hann sé svartur.
Hvernig er hann litur ? ”
“Hann er svartur, herra minn”
“Þú ert góður hermaður”
Guð minn góður ! En sú tilbreytni fegurðarinnar bæði í
náttúrinni oglistinni. Líkamsfegurð kvennmansins líkist marm-
aranum, en marmarinn í líkneskinu fær sér fríðleiksgerfi
konunnar.