Heimir - 01.02.1910, Blaðsíða 2

I 22
HEIMIR
og dásamlega er höndin sú hög
þess hæsta rnáttar, er setti honuni lög,
svo lotning í brjósti rnanns bálár,
þa'ö hrífur hiö smæsta og hvaö sem er stærst
í hyldýpi mannlegrar sálar.
Og fríösælu dísirnar dragast í fans,
nieö draumværöar englunum smáu,
þau stíga þar léttan og líöandi dans
of lyfta því þyngsta af hugsunum rnanns
i draumsjóna hæöirnar háu,
en ljósálfar kvika viö ljósvakans blik
þar Iengst úti í vestrinu bláu.
Þá árdegissólin í austrinu séxt
af algleymi dvalans rís fjöldinn,
og hádegissólin hún hlúir oss bezt,
en hátignarlegust og fegurst hún sezt,
—og Ijósiö er kærast á kvöldin—
þá brosir hún kært og hún skín þá svo skært
og skreytir upp rökkurtjöldin.
Þú skáld, sem með hagrnælsku hrífa vilt þý'iö'
og hugsjónír vekja hjá Iýði,
því reynirðu aldrei að laga til Ijóð,
nm logandi, marglitað sólgeisla flóC,
sem létt geti lúa og stríði ?
þú syngur um, ást, sem í æsku þér brást,
en ekkert um kveldroðans prýði..
Og vinur, ef huggun og hugsvölun þarft
og hjarta þitt statt er í voða,
ef ekkert þér finnst vera inndælt og bjart.
en alt vera skuggalegt napurt og svart,
—ef ekkert þér yndi má boða—
seztu þá kyr frain við sólbyrgis dyr.
og sólarlags feg.urð skoða..
K.A.