Heimir - 01.02.1910, Blaðsíða 12

32
HEIMIR
viðteknu trúarbrögSum er aö finna, og þær eru betri, vegna þess,
að þær eru lausar við alla eigingirni og ímyndanir um stjórnir,
dómstóla, félagslega upphefð og stríð.
Að lokum, þessi tuttugasta aldar trú á ekki aðeins að vera
í samræmi við hinar miklu veraldlegu hreifingar mannfélagsins—
lýðstjórn, rétt einstaklingsins, félagslegt hugsæi, áhuga fyrir
mentun, rannsóknar löngun, tilhneigingu nútímans til að veita
nýjungum fljótar viðtökur, hina nýju krafta varnandi meðala,
og síðari tíma framfarir í siðfræðinni viðvíkjandi verzlun og
iðnaði—heldur einnig í raun og veru í sámræmi ’ninar áreiðan-
legu kenningar Jesú, eins og frá þeim er skýrt í guðspjöllunum.
Opinberun sú, sem hann gaf mannkyninu verður þannig dásam-
legri en nokkru sinni áður.
SKAMMSÝNI
I algjörum skilningi sjáum vér menn ekki neitt. Ekkert
Jrað heitið getur. Enda hversu má það ? Vér tökum varla upp
úr grasi. I samanburði við Jiessa jörð,seni þó ekkf er stór í sam-
anburði við aðra hnetti himinngeimsins, aðeins eins og eitt
smærsta sandkornið í sjávarmálinu.— I samanburði við hana
erum vér einsog ekkert, lítiö meir, en arið í sólargeislanum.
Yfir höfðum voruni svífafuglarhimingeinisins,yfir höfuð vor gnæfa
tré merkurinnar afar hátt. Andardráttur vor vekur ekki boða á
ölduhafi loftsins, rödd vor Jiagnar og deyr út í fáeinna faðma
fjarlægð frá oss sjálfum. Hversu fáurn vér Jiá í algjörum skiln-
ingi séð og skynjað alt.?
Vér skiftum tímanum niður í daga og nætur, eyktir og
stundir, ekki svo vér fáum betur talið hann, heldur svo vér
fáuni betur miðað æfina við þessi fáu fótrnál sólbrautarinnar.
Er sól rís og sendir geisla á himinhvolfið,segjum vér korninn
dag. Ejósið leggur um vorn hluta heimsins. Vér rísum af
sæng. Vér erum á ferli <>g inni.
Hvað sjáum vér.?