Heimir - 01.02.1910, Blaðsíða 14

'34
H E I M I R
in þráir og stynur eftir aö ná fullkomlegleika hinnar er hún
finnur skyldleika við, sem í einhverju er æöri ? Er þaö af því
að sókn allrar tilveru eru stígin upp, aö lífið þráir, strax og þaö
eignast sjálfs vitund svo þaö kunni aö þrá, æöri tilveru heim,
óbundnari sjálfsveru, svo þaö geti lifað stærra, séö fleira, skilið
meira, dugsaö dýpra. ?
Hví beygir þá barnið sig niöur aö jörö og bendirtil skýsins,
“sjá, þarna er guð?” Og hví hrópar skáldið í nafni mannanna
til þess og biöur þaö aö svífa með sig út utn heiminn, ljá sér
vængi, léttfleygji. ? Og hví horfum vér algengt fólk meö undrun
og ólýsanlegum svip, á svörtu hnoöana, sem um sumar dag
fljúga yfir jöröina svo einkennilega létt?
Eg hefi séð menn horfa á þá,undrandi þögula og hljóða, og
eitthvaö búiö þar í svip þeirra þá, er orö fá ekki lýst og þó hafa
þeir horft aðeins þá, á skugga skýjanna,—þessarar samföstu gufu
jarðarinnar.
Og vér horfum oft á skugga gtifu jaröarinnar, skugginn í
gröfinni hvað er hann annaö; þótt undir honum einsog svörtum
faldi, megi sjá hvítfaldaöa engla? Og undir skugga skýjanna
sjáum vér einnig hvítfaldaöa engla—græna jörö—líf, eilíföar líf
í ótal myndum........
Allar myndir þessa heims, eru dæmisögur—dæmisögur vors
mannlega lífs.
Hafiö, elfan, fjalliö, bláloptiö, skýin, geislarnir, döggin,
regniö og snjárinn. Ivaldur hvítur snjár-—mannlegt líf. Hreint
einsog frostiö, hvítt einsog mjöllin en kalt eins og freðinn snjár.
Það er tölustafa, dygSareikninga líjiö. Þar sem dygðirnar
eru taldar í bókstöfum eða tölum og eru orðnar að efnislegum
hlutum í neium, í afneitunum, þeim hlaðiö upp í háann hlaöa,
og mennirnir benda á hlaöann sinn og segja: “Má benda á hlað-
ann minn ?” þær eru mótaöar upp í verju fœri mannanna, og
steypt úr þeim lóö á metaskál Drottins, er vegur niður á móti
hverju sem er á móti lagt.
Dygðareikninga lífið er slétt nema þar sem veðrin hafa
barið það saman í brúnir. Það er slétt og hvítt, en þaö er
hvítt af frosti og kali.