Heimir - 01.02.1910, Blaðsíða 15

H E I M I R
135
Og fjallið og elfan og regnið eru dæmi mannlegs lífs.
Regnið úrsvala og kalda, er gefur þó lífs kraft, er gæfulausa
og glataða æfin, er einnig gefur á vissan hátt lífskraft. Og til
er ekki sú glötuð æfi að ekki veiti hún líf, og má yður virðast
það undarleg kenning.
I fyrsta lagi án glataörar æfi, gæfusnauðrar æfi, væri ekki
dygðareikninga lífið til, því ekki yrði það þá dygð aö láta
samhyggð sína viö mannlegar þrár og lífslöngun verða úti, ef
hjá einstöku væri hún ekki 1' ofríkutn mæli og leiddi stundum út
í ófærur. En þess utan, getur og glötuö æfi orðið öðrum til lífs,
—með því að glata henni fyrir aðra.
Að þau orð gætu bergmálað og grafið sig sem dýpst í huga
þess setn æfinni er að glata! — “Æfi þín er að inestu glötuð, þú
ert að glata henni, ” um letð og samvizka mansins hvíslar
þeim orðum að honuin, að hún bætti þá við, “en glataðu henni
þá fyrir aðra, með því verður hún öðruin til lífs!” Og það ráð
vildum vér gefa þeim sem eru að glata æfinni, eða ætla að glata
henni, að glata henni þá fyrir aðra svo hún veröi öðruin til lífs.
Og það ráð er ekki frá mér því áður fyrri á tíð var sagt á einum
stað, “sá sem ætlar að forða lífi sínu mun glata því, en sá sem
glatar því mun finna það ” og það er nokkuö hið saina.
Ef þú hefir pening til að kasta,þá keyptu með honum þræli
frelsi. Ef þú hefir blóði að fórna láttu það falla í þína móöur
mold, henni til gróðrar og blessunar, og ef þú hefir æfi að glata,
glataðu henni fyrir aðra, þá verður hún öðrum til lífs.
En, að vér snúuin aftur nær því sem vér vorum að athuga.
Vér sjáuin skamt,eða sem næst ekkert, í hinum ýtrasta fullkomna
skilningi. Myndir dagsins, bera oss fyrir eins og vér höfum
bent á og sama má segja utn tnyndir nætur. Myndir sumar-
næturinnar,—því sumar nóttinn er sú eina sanna nótt,—vetrar
nóttinn er ekki nótt,—hún er dauðinn. Og hvað sjáurn vér um
þá nótt?
Upp í bláloftinu þúsundir stjarna. Þær sindra fyrir
auganu og blakta eins og skar, á kveik, sem er að deyja. Og máske
eru þær skar—á kveik, sem er að deyja—uin hundraðir millíóna
ára—oss getur dreymt um það—vér sjáum það ekki. Og þá eru