Heimir - 01.02.1910, Blaðsíða 17

H E I M I R
137
vér fáuin ekki séö. En hitt vitum vér, aö til nálægöar æðri
kraftar, finnur hann, því til þess höfum vér og einnig fundiö og
aö einn er sá sameiginlegleiki alls mannlegs eðlis, þótt sjónin
sé veik og óskýrr........ R.P.
HUGSJÓNIR
Vort hversdagslega líf er snautt. Og ýmsir álíta að það
verði helst auðgað meö vélum. Maskínum, er vinni meira,
framleiöi meira, hafi tvöfalt sverari hreifimöndul, búi til enn
meiri peninga. En það er ekki allskostar rétt.
Framleiðslu magns þarfnast samtíð vor einsog allir tímar og
stundir meöan fólk býr hér á jörö og þarf að lifa. Samtíð vor
þarfnast framleiðslu á efnalega vísu. Enginn skyldi lítils virða það
því slíkt er fávísi. Vér þurfum öll að eta og klæðast og sjá
fyrir daglegum þörfum og enginn vafi er á því, eftir því sem
mannfólkinu er gjört það léttara.eftir því má vænta meiri vellíð-
unar hér á jörö. Og jafnvel það augnamið í sjálfu sér, aö vinna
að því að létta þá baráttu á efnislega vísu er stórgöfug hugsjón.
En sú velmegun er tæplega einhlýt og helst ómöguleg til
nokkurs framhalds, nema andleg frainför fylgist með.
Vér getum tæplega'sagt að Maura-Jón, er safnar fullum sjó-
vetlingum af peningum, og grefur þá í fiskihlöðum, en sefur
sjálfur í moðbing og klæðist tötrum, sé sjálfstæður. Það vantar
æði mikið á það. Né er heldur hægt að segja að efnaður nú-
tíðar maður, sé hann svo að hann eigi ekkert mið framundann,
sé hann annara málvél, vinnuvél, sé sjálfstæöur. Þessi tíð,
einsog allar aðrar aldir þarfnast líka andlegrar framleiðslu er
gjöri menn andlega sjálfstæða. En nú virðist það hugum
manna fráleitara og lagt til minni meta en að safna fé, og hver
tnunur er hugsjóna mannsins og hins er enga hefir, er oft ekki
gjörður né talinn, og hver munur er hugsjóna skáldsins og liins
veit eða skoðar fjöldin ekki.