Heimir - 01.03.1910, Síða 14

158
HEIMIR
Hve miklu síöur kæmi þau orö í hug, þótt fariö væri um
grafreit þar sem steinn stæöi viö stein greyptur gullnu letri. *
Þaö væri hægt aö lesa þar ótal nöfn, en hvaö táknuöu þau nöfn,
aö væri ennþá drepsóttir í heimkynnum manna—grasiö væri
slegiö og þurkaö--ein kynslóöin kæmi og önnur liöi undir lok, *
aö æfi mannsins væri hverfandi. Vér læsum í grafreitunum á
“bók hinna dauöu,” í aldingaröi einyrkjanna, lifandi orö.
Ymsir skifta auöi, út er borinn sá dauöi, og bezt aö sein
mestum andlegum og veraldlegum auöi væri aö skipta.
Þaö eru þeir er gjört hafa heiminn ríkan án þess sjálfir á
andlega vísu aö hafa oröiö aö taka tífalt meira en þeir gáfu er
meö sanni mega heita helgir menn. An þess sjálfir á andlega
vísu aö taka tífalt meira en þeir gáfu, segi eg, því þaö er hægt
og þaö ber við. Þaö er til aö menn útrými auðmýkt og undir-
gefnishætti, en taki aftur á burt alvöru, viröingu, lotningu og
allan skilsmun á göfugu og ógöfugu, háleitu og hversdagslegu,
og mér er til efs hvert mannfélagið getur nokkurri sinni gjört
annað en harmaö tilveru slíkra manna. Sönn siðmenning má
aldrei missa lotningu alvöru og viröingu—þaö eru megin þættir
alls mannlegs ágætis'— fyrir sannleika og æöri sýnum. Eintóm
neitun, hneixlanir, aöfinsla, hártogun, lítilsviröing, er sú
beinasta braut sem til er, til manndómslauss helvítis og
andlegs dauöa.
Þeir hvort heldur Ivathólskir, heiönir eöa prótestantískir er
gefiö hafa heiminum meiri gæði en þeir hafa tekiö, átt köllun
og fylgt henni, þeir eru dýrölingar, helgir menn, er vér getum ei
annaö en getiö með þakklátsemi og helgast viö að rifja upp
íninningu þeirra. Hver sá maöur er finnur til þess, aö til er
annað og æöra líf en þaö senr hann lifir, hann ósjálfrátt, gjörir
játningu sína meö Pétri, “eg er maður syndugur” og hann
gjörir heiminn betri með æfi og erviði, aö öðlast þaö líf. En sá
sem finnst hann vera búinn aö öðlast þaö fullkomnasta er heim-
urinn hefir aö bjóða, þótt hann “hafi elskaö og lifaö,” hann
’smækkar og veikir framfara viöleitni manna.
Sá sem þykist helgaöur af trú, svo hann drýgi ekki framar
synd, sé betri en aðrir, sá sem þykist fyrir lítilfjörlegan jáljróðurs