Heimir - 01.03.1910, Síða 21

HEIMIR
165
Smám saman, eftir því sem hann vandist öllu meira og
vinnan varö stööugri í huga hans, stóö andlit Agnesar Laiter
honum sjaldnar fyrir hugskotssjónum, kom aöeins þegar hann
haföi ekkert að gera, sem var sjaldan. Hann gleymdi henni
alveg kanske hálfan mánuö í einu og mundi svo eftir henni alt
í einu eins og skóladrengur, sem hefir gleymt aö læra lexíuna
sína. Hún gleymdi ekki Phil, vegna þess að hún var ein af
þeim ssm aldrei gleyma.
Aðeins, annar maöur—verulega æskilegur ungur maöur—
kom til frú Laiter, og möguleikarnir að giftast Phil voru eins
fjarri og áöur; og bréf hans voru svo óábyggileg; og óskir fjöl-
skyldunnar kreptu aö stúlkunni; og biöillinn var ákjósanlegur
hvaö tekjurnar snerti; og endirinn varð sá að Agnes giftist hon-
um, og skrifaði regulegt æöandi fellibyls bréf til Phil. í Darjiling
óbygðunum, og sagöi aö hún mundi aldrei fi'amar líta glaðan
dag á æfi sinni; sem var sannur spádómur.
Phil fékk bréfiö og áleit að illa heföi verið meö sig fariö.
Þetta var tveimur áruin eftir aö hann kom frá Englandi. En
meö því aö hugsa stööugt um Agnes Laiter, og horfa á mynd
hennar, og hæla sjálfum sér fyrir aö vera einn hinn staöfastasti
elskhugi í allri sögunni, ímyndaði hann sér aö mjög illa heföi
verið meö sig fariö. Hann settist niöur og skrifaöi síðasta
bréfiö—reglulega sorglegan—“aö eilífu amen” pistil; og út-
skýröi hvernig hann skyldi reynast trúr til eilíföar, og að allar
konur væru líkar, og aö hann mundi fela sitt harmþrungna
hjarta, o.s. frv., o.s. frv.; en ef einhvern tíma síðar, o.s. frv.,
o.s. frv., hann gæti beðiö, o.s. frv., o.s. frv., óbreyttar tilfinn-
ingar, o.s. frv., o.s. frv.; snúa aftur til sinnar fyrri ástar, o.s.
frv., o.s. frv,—átta þétt skrifaðar síður. Frá listarlegu sjónar-
miöi skoöaö var þaö nxjög laglega gert, en vanalegur hversdags
maöur,sem heföi þekt Phils verulegu tilfinningar—ekki þær sem
hann hafði á rneðan hann skrifaði bréfiö—heföi kallað þaö fylli-
ilega auöviröilegt og sjálfselskufult verk eftir algerlega auðviröi-
legan, eigingjarnan og ósjálfstæöan nxann. En þessi dómur
heföi verið rangur. Phil borgaöi buröargjaldiö og mundi eftir
hverju oröi, sem hann hafði skrifað, aö minsta kosti í hálfan