Heimir - 01.05.1910, Blaðsíða 3

HEI MIR
'95
en, láöu ei svo: aö sýna, iö verra,
n sveif þig geti taliö herra !
þó sjáir hámarks-hitni skeika,
þá hlíföu þeim sem íramar leika !
Og okkar rýrö ei ryddu í hina
sem réttlæting' um hrak-leiknina. ”
V.
Hann krækti aö sér kápu sinni
og kvaddi í fússi-—-Leikgleöinni
viö livarf hans fanst sem auönar-ama
hann eftir skildi. En hélt viö saina.
VI.
Hann ríkti allra víta vöröur
á veldis-stól, stm hár var gjöröur.
Hann vissi aö sálda, sýja, vega
svo sannleiks-rétt—en ómaklega,
unz rangúö beisk tneö brjósti svölu
• hann bókaöi nærri vina-tölu.
Hann virti hlíö af vorgræöingi
á vaxtar-smæö á einstaklingi.
Öll framgangs-vitund huldist honum
af hæö á stórum of-ætlonum.
VII.
Ofg einn og sér hann syrgöi aö kveldi
hjá sögum þuldum eigin feldi,
meö hjarta-kalsins eymsli inni
í umbúöum af hátign sinni
Hann stundi þungt: “Mér varö til víta