Heimir - 01.05.1910, Blaðsíða 18

2 10
HEIMIR
“Hvaö ætlaröu aö gera viö það? spuröi járnmangarinn. ”
“Eg ætla aö hafa þaö fyrir vinnustofu. Eg er málari og
heiti Fanient.”
Járnniangarinn hugsaöi sig urn. Nafnið bar fallegan út-
lendan keim. Það gat vel verið aö hann væri frægur maður í
fööurlandi sínu, og gæti því orðiö þorpinu til uppheföar. I ööru
lagi sá járnmangarinn að loftið í byggingu hans tnundi gefa
dálítiö í aöra hönd.ogfólk, sem kæmi til aö skoöa myndir mundi
máske vanta járnvörur og þar af leiðandi mundi verzlunin auk-
ast. Hann geröi þvf samning við málarann. Fanient sam-
þykti, að ef hann ekki borgaði húsaleiguna á réttum tíma, þá
skyldi inyndin, sem hann ætlaði aö mála veröa eign jáinmang-
arans.
Næsta dag flutti málarinn áhöld sín upp á loftið; stóran
stranga af lérefti, pentugrind, bursta og liti. Alt þetta bar
hann sjálfur upp á loftið og lokaöi dyrunum, svo enginn skyldi
ónáða hann við verk sitt. Stundum virtist járnmangaranum
hann heyra sagarhljóð og hamarshögg ofan af loftinu, en en-
ginn fékk hina minstu hugmynd uin hvað þar væri aðhafst.
“Mér virðist þú vera nokkuö hávær yfir myndinni þinni,”:
sagöi járnmangarinni við málarann eitt kvöld, er hann kom
ofan frá vinnu sinni.
Fanient brosti stillilega, “Eg er að leiða dagsljósið inn í
híbýli þín til aö vinna viö,” sagði hann. Og hann lokaöi dyr-
unum vandlega eins og hann var vanur aö gera.
Dagar og vikur liöu en hamarshöggin voru hætt. Fanient
var samt sem áöur stöðugt viö vinnu sína. Iiann kom snemma
og fór seint. Um síðir var stór og vönduð umgjörð flutt að
járnvörubúðinni, og Fanient bar hana sjálfur upp á loftið.
Allan þennan tíma hafði járnmangarinn ekki fengiö neina húsa-
leigu.
“Gott og vel," sagöi hann við sjálfan sig. “Eg fæ þó
myndina.og ef að hún er jafnstór þessari voldugu umgerð, þá er
hún nægilega stór til að hvlja einn vegginn í borðstofunni