Heimir - 01.05.1910, Blaðsíða 19

H E I M I R
211
minni.” Svo hann var mjög þolinmóöur og var jafnvel farinn
aö halda aö þaö mundi vera betra að fá myndina en húsaleig-
nna.
Loksins kunngeröi málarinn aö myndin væri fullger Og til
i sýnis fyrir hvern sem vildi. Aðgöngugjaldið var að vísu nokkuö
liátt, en forvitni fólksins var upptendruð, og það kom hópum
sam’an til að sjá málverkið. Fyrst komu bæjarbúar, þá fólk úr
nærliggjandi sveitum. og síöast fólk úr fjarliggjandi bæjum, því
orðrómur þessarar undramyndar haföi víða hogið. Fólkið
tróöst ákafafullt upp þrönga stigann og í öörum enda salsins, á
dálitlum umgirtum bletti varð það að taka sér sæti og horfa á
málverkið, sem var í hinum endanum í fallegu umgerðinni. Þó
alt loftið væri myrkt og skuggalegt virtist myndin vera uppljóm-
uð eins og af töfraglampa, svo allir ráku upp undrunaróp þegar
þeir fyrst litu hana, en svo sögðu þeir ekki meira, heldur störðu
á þetta dásamlega listaverk frá s.'r nutndir af undrun.
Myndin var af iandslagi. I æsingi sínum ieit fólkið fyrst á
það fjarlægasta og sá bláfjöllin í fjarska, aö mestu hulin í dökk-
bláuin skugga rakra þokuskyja, sem sólargeislarnir sióu fögrum
lit á yfir tindum þeirra. Nokkru nær var breitt engi með líð-
andi halla, og lágar öldur á bakka fljóts, sem lá eins og fagur-
blár þráður eftir rniðju enginu. Næst varlágur kjarrskógur, og
eitt stórt og tilkomumikið eikartré, er huldi að mestu leyti rautt
lrúsþak, sem eygði á á bak viö það. Fólkið horfði á þetta dá-
samlega málverk alveg steinhissa. “Hann er dásamlega fjöl-
hæfur listamaður!” sögðu allir í einu hljóöi, og þeir hneigðu sig
lágt fyrir Fanient, sem tók undir með sínu einkennilega stilli-
lega brosi.
“Skýin virkilega hreyfast,” sagði einn áhorfendanna, og
þegar fluga flaug fyrir framan myndina, heföi ég þorað að sverja
að það líktist meira fugli í fjarlægð.
Hvern einasta dag fyltist loftiö af áhorfendum og Fanient
fékk nrestu kynstur af peningum. Samt fékk járnmangarinn
enga húsaleigu, en hann fékst ekkert um það. Hann vissi aö
mynd lík þessari var mikils virði og mundi brátt veita honum
gull og metorð.
j