Heimir - 01.05.1910, Blaðsíða 21

H E í M I R
213
“það eru sjónhverfingar sem málarinn leikur” sögöu aörir
“Svik!’( hrópaöi stór og tröllslegur rauöhæröur maöur.
“Eg líö engum aö leika á mig til lengdar.
“Svik!” ómaöi mann frá manni. Fólkiö eins og vaknaöi af
draurni. Þaö komst í akafann geöæsíng og ósjálfrátt kviknaöi
hjá því hatur til málarans
"Flytjiö málarann! flytjiö h'am'ent hingaö! hrópaöi mann-
fjöldinn. Hann skal útskýra leyndardóm sinn. Ef hann hefir blekt
okkm þá skulum viö hengja hann í stóra eikartrénu þarna inni
í garöinum ! ”
Mannfjöldinn ruddist aö dyrunum hjá málaranum en
þær voru harölæstar.Meö miklum hávaöa lagöist fólkiö á dyrnar
þar til huröin gekk í sundur og í hatursfullu æöi tróöst þaö upp
stigann og inn í verkstofuna; þar var myndinn kyr en málarinn
var horfinn. Fólkiö klifraöi yfirborö og stóla, æddi í áttina til
myndarinnar, stóri rauöhæröi leiötoginn fleygöi sér í bræöi sinni
rétt á hana og áttaöi sig fyrst í blómabeöi járnmangarans.
En myndin var kyr og veröur þar kyr, því hún var þeirra
eigiö landslag, þeir höföu horft á þaö en ekki þekt þaö sökum
þess aö þeir höföu aldrei veitt feguröinni í kringum sig neina
eftirtekt, þeir höföu allir veriö of starfsamir.
Á umgeröinni, eöa öllu heldur gluggakistunni var miöi
til járnmangarans meö þessum oröum:
“Þökk fyrir loftiö í húsi þínu. Myndin er þín—Fanient”
Jarnmangarinn varð forviða. Hann leit á myndina sína
og varö þá fyrst fyrir augum hans eikartréö í garðinum hans,
sama tréö, sem fólkiö ætlaöi aö hengja málarann í
Járnmangarinn hló, hló, hátt og lengi og leit út yfir lands-
lagiö, sem sólargéislarnir bööuöu í töfraljóma. Aö síöustu sagöi
hann.
“Eg held að viö höfum fengiö peninga okkar fyllilega
borgaöa; viö höfum lært aö athuga”
/:. /. Arnason, þýddi