Heimir - 01.09.1910, Qupperneq 15
H E I M I R
11
tilveruna í heild, og afstööu mannsins gagnvart henni. Ég
geng út frá því, aö hinn ótakmarkaöi alheimur sé ein líkama og
lífsheild, sem samanstendur af ótölulegum stórum og smáum
heildum. Og ég geng út frá því aö þaö sé alheimsreglan, aö
sérhver heildarhluti, og sérhvertegund lífsins, hafi upphaf eöa
byrjun í sínu tegundargerii, og þroskist aö ákveönu fullkomnun-
ar takmarki. Sérhvert tegundarlíf, er hluti af alheimslífinu,
sem vinrur sitt ætlunarverk í endurnýjung þess ogviöhaldi.
Eins og sérhver hnöttur, hefir sitt afmarkaö svið í alheimstilver-
unni, þannig hefur og sérhver lífsheild afmarkaö sviö f lífsheild-
inni. Og sérhver díkamleg og andleg heijd er því ofurlítil,
eining í líkama og sál tilverunnar. Lífsþroskun tegundanna,
er takmörkuö \ iö þá mögulegieika, sem eðli og ásigkomulag
sérhverrar heildar leyhr, og innan þeirra takmarka veröur alt líf
aö þroskast. Þess vegna eru öll tegunda líf í sérhverri lífsheild,
ein sameigiideg 'ífsheild.
Viö vitum aö til er afl, sem verkar gegnuin allan alheiminn,
viöheldur honum og endurnýjar hann eftir þeim lögum, sem viö
fáum ekki skilið, nema aö því litla leyti, sem viö þekkjum
livernig þetta afl vinnur á okkar eigin hnetti. Við þessi takmörk
er mannsandinn bundin í þessu lífi. Þetta alheims afl birtist
í skynsemi, sjón, og tilfiuningu okkar, í ótal myndum. En líffæri
mannsins eiga ennþá langt í land, aö þroskast svo hanu geti
skiliö þetta afl í öllum sínum myndum. En að því leyti sem viö
þekkjum þetta afl þá vinnur þaðalstaðar samkvæmt vissum regl-
um og ísamræmi viö sjálft sig. Og á því byggjum viö, aö þaö hafi
hina fullkomnustu sjálfs meövitund, ákveðinn ogóumþreytanlegan
vilja, og þar afleiöandi algilda reglu til aö fylgja. Ef viö táknum
þetta afl með persónulíking, og köllum þaö guö, þá getunr viö sagt
aö hann beitiöflum sínum á ýmsa vegi. Þannig getuin við sagt aö
hann stjórni gangi himinhnattanna samkvæmt sínum algildu
reglum. Og viö getum sagt að hann hafi lagt frækorn lifsins í
náttúru jarðarinnar, sent geti þroskast, lifaö og náö fullkomnun,
sámkvæmt því eðlislögmáli sem náttúran fylgir, og svona getum
viö talið út í þaö óendanlega, o. s. frv.
Tilveru lífsins á jöröunni hugsa ég mér á þessaleið: Þegar