Heimir - 01.09.1910, Blaðsíða 24

20
H E I M I R
Viö koinuni hingaö síðari part laugardags (já, eins og við
núna) og v.orum yfir sunnudaginn. Það var ógurlegur tjöldi at
fólki liérna þann dag, til að sjá drottninguna; það vissi að hún
ætlaði í kyrkju. Eítir hádegiö þyrptist þaö saman í samkomu—
húsinu; þaö vildi heyra föður þinn tala; ég hafði lesið auglýs
inguna um það í veitingahúsinu. Drotningin las hana líka; ég
stóð við hliðina á hemii og sagði: “Mig langar fjarska mikið til
að fara.”—“Já farðu,” svaraði hún, “en það er víst bezt að
einhver af herrunum fylgi þér.”—“Hér á meðal bændanna?”
spuröi ég og kom því svo fyrir að ég fór ein.
Eg náði í sæti undir setþrepinu, við glugga, svo að ég gat
séð langt út eftir veginum. Og þogar Karl Mander koin ekki á
réttum tíma (hann gerði það sjaldan) þá teygðu ailir hálsar sig
til aö koma auga á hann á veginum. Hans var þá von úr þess-
ari átt. Eg leit þangaö líka—og langt í burtu sáust loks þrír
menn, sem leiddust, einn hár Og tveir lægri, sá hái í miðjunni.
Eg sé mjög ve), og hugsaði strax, hann getur ekki verið neinn
þeirra, því þeir voru alt of rólegir til þess. Þeir stóðu nefnilegá
grafkyrrir. Þeir sveigðu ýmist til hægri eða vinstri. En íólkið
byrjaði að hvísla. Þegar mennirnir kornu nær, fann ég á rnér
að sá hái var Karl Mander, og ég varð feiminn.
“Hann var drukkinn?”
“Hann var drukkinn, bæði hann og hinir báðir; og það
inikiö druknir, bæði læknirinn og málafærslumaöurinn; það
versta var, að hvorugur þeirra var vinur hans eða skoðanabróð-
ir, Þetta var bragð, sem þeir höfðu leikið á hann, því það var
siður að gjöra það við hann, þeir áttu að sjá um að hann yröi
drukkinn, en það voru þeir sjálfir, sem urðu druknastir.”
“Hræðilegt mammaL” Hún vildi fella niður talið, en móðir-
in hélt áfram.
“Já, ég hafði lesið ýmislegt um Karl Mander, en það er
annað að sjá. ”
“Varstu ekki hrædd?”
“]ú, það var viðbjóðslegt. En þegar þeir komu nær—ég
gat aðgreint andlitin, og allir á meðal áheyrendanna, sem gátu
séð þá, skellihlóu—þá fór hræðslan af mér. Og þegar þeir