Heimir - 01.09.1910, Síða 25

HEIMIR
21
voru alveg koinnir var hann svo sérstakur og einn í hópi, aö
inér þótti blátt áfram vænt um hann. Ég get kannast viö
þaö. ”
• Hvernig sérstakur?”
Hann var gleðin sjálf í persónugerfi. Þó maöur tæki heila
riddarasveit á fjörugum spretti, sæi maður ekki aöra eins gleöi.
Þessi þrekni maöur meö mikla höfuöiö hélt hinum minni, sínum
ineö hverri hendi, eins og kápulöfum, sem drógust. Ogumleið
hló hann og söng eins og kátt barn. Hann var greindarlegur
og bjartleitur eins og ársins lengsti dagur viö noröurheimsskaut-
iö. Hina, sem höföu reynt aö gera hann drukkinn—þaö var
skemtun mentuöu mannanna í þá daga aö gera Karl Mander
drukkin, skal ég segja þér—þá kom hann meö sigri hrósandi.
Hár og herðabreiöur í ljósköflóttum ullarfötum úr þunnu og smá-
geröu efni, því hann þoldi ekki hitann. Hann var mjög gefinn
fyrir köld böö, baöaöi sig langt fram á haust, þó farið væri að
frjósa. Hann hélt á hattinum, sem var léttur og mátti leggja
saman, í vinstri hendinni. Vanalega gekk hann svoleiöis.
Hann haföi aldrei hatt heima fyrir og úti bar hann hann jafnan
í hendinni.
Mikiö þykt hár, afarmikiö hár, brúnt aö lit; nú féll það
niöur yfir háa enniö—þú hefir ennið hans—og svo skeggið! Ég
hefi aldrei séö svo fallegt skegg. Þaö var ljósbrúnt ogafar-þétt,
en það einkennilega viö þaö voru smágeröu liðirnir á því. Þaö
var blátt áfram fínt, sem skegg þó sjaldan er.
Og svo þessi djúpu augu, svo geislandi björt—þú hefir
nokkuö af þeim—og nefiö ofurlítiö bogiö, því hann var tilfinn-
ingasamur maöur.”
“Var faöir minn þaö?”
“Guö minn góður, hefi ég ekki einu sinni látiö þig skilja
þaö?”
“Jú—en—aörir hafa—” Hún þagnaöi, og móöirin hætti.
“Magna, ég hefi ekki getað, ég hefi ekki viljað vara þig viö
öllu, sem þú hefir lieyrt frá öörum. Á meöan þú varst barn og
unglingur gat ég ekki skýrt alt fyrir þér eins og þaö var. Þaö
heföi líka komiö þér til aö verja það, sem þú varst ekki fær um