Heimir - 01.09.1910, Blaðsíða 26

22
HEIMIR
aö verja. Og þaö heföi getaö oröið þér til ílls. Svo var líka
nokkuö annað.”
“En nú skaltu fá aö vita þaö. Síöan þú varst barn hefi
ég aldrei gefiö þér ráö, sem ekki var frá fööur þínum. Þú hefir
aldrei séð hann, en ég get líka sagt þér, að þú hefir aldrei séö
eöa heyrt neinn nema hann; í gegnum mig. þú skilur.” m
“Hvernig mamma?”
“Viö komum að því. Nú skal ég koma þér í skilning um
hvernig það atvikaöist aö ég giftist honum. *
“Já, kæra mamma.”
Hann stóö í ræðustólnum og helti í sig vatni, einu glasinú
eftir annaö. Hann tæmdi vatnsflöskuna og fékk meira. Fólkið
hló, og hann hló. Hann hélt um vatnsflöskuna og glasið eins
og drukkinn maöur, og hann leit upp og í kringum sig eins og
hann gæti ekki almennilega fundiö sjálfan sig eöa okkur, sem
sátum þar. Og hló. En samt sem áöur—í gegnuin þetta alt
saman sá ég guöinn.
Hreinskilna og glaöa sál frjáls manns. Hiklaust sjálfs-
traust í kröfum til þess, sem hann þurfti. Og þú hefðir átt aö
sjá sterklegu beinu hendurnar hans, starfshendur. Og einnig
andlitið—andlit manns, sem hefir gnægð af öl!u.”
“Hvað sagði fólk?”
Framliald.
Blönduhlíð.
i.
Eg aldrei þér gleymi ó yndæla hlíö,
I æsku þú vafðir rnig kærleikans örmum;
Þar vorgolan lék sér viö vanga minn blíö
Og viökvæmu barnstárin þeröi af hvörmum.
Þar liföi ég ánægöur laus viö alt stríö
Og lífsins naut fjarlægur veraldar hörmum.
Ég man til þín ávalt ó ástkæra hlíð,
Meö angandi blómin og róskrónu skæra.