Heimir - 01.09.1910, Blaðsíða 27

H E I M I R
23
Viö bláhiinin gnæfiö þiö fjöllin mín fríö,
Og fossar og lækir og berglindin tæra;
Með sólglitruð túnin er sóley grær blíö,
Og söngfuglakliöinn þinn heillandi væra.
Til dauöans ég ann þér, ó, ástfólgna hlíð,
Þín unaðshrein minning er ljúf mér í hjarta,
Þar draumgyðjan vonhlý inér vaggaöi þýö,
Þá vorhimin byrgöi ei harmskýiö svarta.
•Ó, sveipi þig heillvætti sveit mín gullfríö
Sólkransi dýrölegum hamingjan bjarta.
II.
Þars sjónarhrings takmörkin sveipuö blámans tjaldi,
Sólroöa mótuö krýnd meö jökulfaldi,
Umrós meö grátperlu glyt sem smaragösauga,
Glampar og titrar í sólbáls öldudansi;
lleiðliljur flétta hiröisbirgin kransi,
Hlæjandi blómsveiga daggartárin lauga.
í svipbjörtu heilögu sakleysins valdi,
Seiöandi, hrífandi, dreymandi friö,
Mín bernskuár ég brjóst þín hvíldi viö.
Fjallhnjúkar dimmbláir hníga í himins arma,
Hægt eins og barn eftir társkúr stundarharma,
Skýjanna bergmál af skrautljómans veldi,
Skautbúnað vefur aö mjallarhvítu bránni;
Silfurskær bára sér vaggar vært á ánni,
“Vötnin” hin straumþungu glóa í ljósflaumseldi,
Græn og víötæk engi, með gras á yztu barma,
Gefa auð og hagsæld í bóndans skaut,
Af jurtailm hver angar hæð og laut.
III.
Svás þýö og nautnarík sólgyöjuljóð
Sumarsins unaðinn hljóma,
Fjallshlíöin blikar þá fagurrjóð,
Fjólubrekkan sem leyfturglóö