Heimir - 01.10.1910, Blaðsíða 22

46
HEIMIR
sömu augum á þá, sem lifa í iöjuleysi og við nú lítu n 4 svikara
og saurlífismenn.”
“Ó matnma,—hvernig var þér innanbrjósts?”
“Það var eins og eitthvaö hljómaöi og titraöi í mér eftir
rödd hans dag og nótt. Ég eins og sat inni í þruinuskýi. Þaö
var ekki eins og haun hrópaöi ogskipaöi. Nei, þaö var persónu-
leiki hans og eitthvaö í rómnurn. Hann var djúpur og kom
innanað, já, eins og út úr hellir. Hann koin með rykkjum, en
þó stööugt. Ég held aö hann hafi talaö lengur en tvo klukku-
tírna. Hann hcrföi á þá, og þegar hann leit út um gluggann
hélt hann því áfram. Vandræðaiega, taktu eftir. Augun fyltust
eldi innan aö, hann stóð og beygði sig fram á viö eins og tré í
bakka. Mér korn skógurinn beinlínis til hugar. Seinna þegar
ég kom nær honum var líka skógarilinur af honunr. Og svo var
hann svo hörundsbjartur. Þannig var sá hlutinnaf hálsinum sem
ekki var sólbrendur—þú getur ekki ímyndað þérhvaö smágerður
og hvítur hann var.—
Já, hvernig fór ég að tala urn þetta? En þaö gildir einu,
nú er ég komin aö því og nú vil ég vera viö það, það er hjá fööur
þínutn! Drottinn minn góöur, Magna, hvaö ég elskaöi hann og
hvað ég altaf elska hann! — Hún fór að gráta, og þær lágu hver
við annarar brjóst. Daufu litirnir á skógunum og ökrutiuin í
hinu óvissa útliti loftsins og óþýði árniðurinn hrintu þeim frá
sér. Hlutirnir í kring uin þær voru andstæðir hugarástandi
þeirra. Því fastar vöfðu þær sig hver að annarj og gáfu hver
annari af styrkleika sínum.
Magna, það kernur óreglulega, sem ég hefi að segja þér.
Ég veit bara hvert ég vil,
Já, hann var náttúran hér umhverfis, stórvaxinn með huld-
um bletturn í sér; svo mikiö grunaöi mig. Alt var rnér nýtt, og
einnig náttúran; ég haföi feröast, en ekki í Noregi.
Það er sagt um okkur konur aö viö ekki getum Iýst þeim,
sem við elskum, aöeins hiaðiö á þá lofi. Já. En hann átti
einn vin, sinn bezta vin, hann gat lýst, skáldiö-----------*.
Hann var á síöasta fundi Karls Manders, og hann kom til mín
* Hún nefndi nuðvitnð nafnið.