Heimir - 01.11.1910, Page 4

52
H F. I M I R
hans var haldiö leyndu mn már.aöarbil, en er engar fréttir bárust
af ferö hans.fór skyldfólk hans aö leita hans fékk þuö fyrstu
spurnir af honmn um 12 nóv. frá klaustri, er systir hans veitir
forstööu í Skamardins. Haföi hann leitaö þar hielis til aö hvíla
sig um viku tíma áöur en hann héldi lengra. En feröinni haföi
hann heitiö austur aö Kákasus fjöllum, þ.rr se n býr flókkur
manna.er tekiö hefir sér fyrir að liía eftir kenningum nans. Er
hann baðst húsa hjá systir sinni, sagöi hann : “Getur þú léö
görnlum rnanni, að dauða komnuin allslausuin, á vergangi. undir
banni ríkisins og bölvun kyrkjunnar, skýli næturlangt?” Hún
hvað já við og bauö hann velkominn meö sér aö vera svo lengi
sem hann kysi.
Hann var allareiöu oröinn veikur, haföi oftreyst kröftum
sínum að þola vosbúö og kulda. Læknir hans.er fylgst haföi með
honuin, að nafni Makowki,vildi fá hann fluttann heinr aftur, en
varð þess brátt var að harrn var ekki ferðafær. Skæð lungna-
bólga hafði gripið hann. Komust þeir því ekki lengra en að
litla þorpinu Astaþova. Var þar fengiö leyfi til aö flytja hann í
kofa,er bjó í járnbrautar verkamaður. Var þaö mjög fátæklegt
hreisi en hið bezta er völ var á þar. Oggestur í húsi fátæklings-
ins dó hann. Á rneðan hann lá voru þar sífelt á verði um húsiö
bændur og alþýða úr grendinni, að hafa fréttir af hvernig sjúk-
lingnum liöi. En er það spuröist á laugardaginn,að honum yrði
ekki lífs auðið, þyrptist þangað mannfjöldi af öllurn stigum úr
nærliggjandi héröðum, og vakti úti fyrir húsinu um nóttina.
Þar voru frændur hans og ættmenn, bændur og þorpsbúar, há-
skóla nemendur og embættismenn, ungir og gamlir, menn af
svo ójöfnum stéttum að engin kynni hafa eða umgang hver með
öðrum. En nú drógust allir saman utan um hreisi járnbrauta-
þjónsins, bíöandi þess atburðar er engum gat dulist að lengi bæri
undan. Og nokkru fyrir dagrenningu rofaði þokunni er grúft
haföi yfir alla nóttina. Menn stóöu stirðnaðir og hljóðir vitandi
og ósjálfrátt finnandi ti! þess að maður var að kveðja, er engan
sinn líka hefir átt. Dagsbrúnin var aðeins ókomin, og í þeirri
svipan er sagt ineð stiltri rödderbarst innan frá húsinu : “Lyov
Nicholœwich er dáinu. ” Um augnablik var dauðaþögn, kom