Heimir - 01.11.1910, Qupperneq 19

H E I M I R
67
Móðurhendur.
Saga Eftiií Bjöknstjeiíne Bjöunson.
Framhald.
“Vitiö þiö hvaö hann var?” skrifaöi hann. Ef landslagiö,
sem ég sé hér umhverfis inig talaöi nokkuö á satna hátt og menn;
ef aö dimmu háu skógaásarnir svöruöu ánni þarna niöur frá, og
þau færu aö tala saman, fyrir ofan höfuöm á smákjarrinu, þá
mundi þaö veröa eins og áhrifin, sem maöur varö fyrir, þegar
Karl Mander haföi talaö s\’o lengi, aö hljómurinn af hinni djúpu
rödd hans og hugsanirnar, sem hún flutti voru orönar eitt.
Ojafnt og meö fyrirhöfn, eins og hann inni fyrir væri í vand-
ræöurn, svo aö hann oft skifti utn orö, komst hann aö sama
efninu frá öllum hliöum. Hugsunin varö aö lokum eins gegnsæ
og smágert birkiblaö á móti sólunni.”
“Var það svo?”
“Nei, gríptu ekki fram ífyrirmér. Mér virtist Kar! Mander
oft svo ólíkur öörum sem tilheyröi hann ekki sömu tegund.
Hann var ekki eins og neinn sérstakur maöur, heldur sein hópur
af fólki. Hann fór fram hjá manni eins og straumur; eftir
atvikum og landslagi, en án þess aö stuönæmast. Þannig bæöi
í orðuin og gjöröum. Röddin var heldur ekki persónuleg, það
var í henni eitthvað af þungum niö. Þunglyndislega heillandi,
hugnæmur hljóinblær, en óbreyttur, stööugur.”
“Þaö er áhrif hafsins mammaí”
Móöirin var frá sér numin af endurminningunum, snör í
hreyfingum, fjörug í málrómi og augnatillititi sem ung stúlka.
Nú hægði hún á sér.
“Eins og hafiö segir þú. NeiJ nei, nei, ekki eins og hafiö.
Iíafiö er aöeins auga. Nei, góöa mín, ekki hafiö. Dýpi og
leynda bletti meö þægilegri rósemi hefir hafiö ekki. Hjá honum
var traust og skjól, hann sýndi hiö hlýjasta vinarþel. Taktu
eftir: “Karl Mander var útvalinn,” skrifaöi hann, “útvalinn til
sendiboöa áöur en fólkiö sjálft gat komiö. Útvalinn af þvíhann
var góöur og saklaus; erindi til framtíöarinnar grugguöust ekki
í sál hans.”—“þetta er fallegt.”