Heimir - 01.11.1910, Qupperneq 21

HEIMIR
69
hugsaði aðeins utn aö einhver ætti aö láta sér ant um hann og
hjálpa honum.
Hér náðu endurminningarnar svo miklu valdi yfir henni, að
hún gat ekki haldið áfram, en sneri sér undan.
í augum dótturinnar var móðirin algerlega umbreytt.
Þetta var ekki hún, sem stjórnaði og leit eftir öllu heima
fyrir, sem sendi henni hyggilega og vel orðuð bréf. Hvílík
ástríða, og hvað hún gerði hana fallega !
“Hvernig gekk það til fyrir þér móðir mín ?”
Þannig, aö ég eins og vissi ekki af ntér. Við fórum þaðan í
burtu daginn eftir og komum þangað sem báðir búgarðarnir hans
voru.
Svo mikið hugsaði ég þó, að þegar nokkuð af okkur varð
að gista á bæjunum í kring, valdi ég gistingu á þeim bænum,
sem var næstur hans bæ.
Og þegar ég gat ekki lengur yfirbugað æsinguna, sem í mér
var, skrifaði ég honum nafnlaust bréf. Eg bað hann um að tala
við mig. Hann gæti mætt mér á veginum á milli bæjanna,
hann lá í gegnum skóginn hans. Bréfið lét ég í póstkassann
hans við yeginn.
Þú getur hugsað þér hvernig tilfinningar mínar vóru, þegar
þú heyrir, að ég setti mótið klukkan tíu, því þá hélt ég að yrði
orðið dimt. Ég hafði ekki gætt að því, að við voruin komin svo
norðarlega að það var bjart þá. Eg þorði þess vegna ekki að
faia út fyr en kiukkan ellefu, því þá var ég viss um að ég tnundi
ekki rekast á neinn.
En þar gekk hatin! Þrekinn og álútur, með hattinn í hend-
inni, saman vafinn eins og hnykil, kom hann skref fyrir skref,
feiminn, glaður og vandræðalegur. “Ég vissi að það voruð
þér,” sagði hann.
’“En mamma, hvað gerðirðu ?”
Ég skildi ekki þá í svipinn, hvaðan ég haföi fengið kjark !
Já, ég vissi eklci, hvað ég vildi honum ! Ég hefðt getað snúið
við og hlaupiö í burtu, þegar' ég sá hann. En einkennilega
göngulagið hans, þessi föstu, löngu skref og hatturinn í hendinni
og höfðið með ógreidda hárinu—ég eins og mátti til með að sjá.