Heimir - 01.12.1910, Blaðsíða 1

JÓLIN.
Ennþá fagna menn kornu jólanna. Hjá inörKum stafar
fögnuöurinn efalaust af vana, án þess að eitja sér nokkrar dýpri
rætur, hjá öörurn af þ\í, aö líf þeirra veröur ögn bjartara og
hlýrra utn jóliri eti endranær, og hjá nokkrum al þvf, aö utn jólin
komast tnennirnir ofurlítiö nærþví fullkotnnunarmarki, sem þeir,
samkvæmt hugsjónum þeirra, eiga aö ná.
Eru þá jólin ekki tæöingarhátíö Krists. og fagna menn þeitn
ekki vegna endurrninninganna utn hann? Hjá fjölda mörgum er
Krists-trú kvrkjunnar á fallandi fæti. Þó menn játi hana skortir
alla verulega satinfæringu En án sannfæringar u n aö skoöun-
in sé sönn getur hún ekki haft tnikiö gildi fyrir litiö. Það setn
menn yfirleitt tnunu hafa í huga nú, er þeir hugsa um jólin setn
fæöingarhátíö Krists, er lif hans og eftirdæmi, en ekki endur-
lausnarstarf hans.
Því hefir veriö haldiö fram af mönnum meö þröngar trúar-
skoöanir, aö vér únítarar ættum svo aö segja ekkett tilkall tíl
jólanna, þau gætu ekki veriö nein hátiö fyrir oss, En þetta er
fjarstæöa. Vér geturn minst Jesú frá Nazaret setn eins hins
bezta og sannasta leiötoga mannkýnsins, vér getum minst hans
tneö ást og óblöndnum fögnuöi vegna þess.sem hann vann fyrir
hiuar ódauölegu hugsjónir rnannsandans, réttlati og kærleika.