Heimir - 01.12.1910, Blaðsíða 5

H E I M I R
77
veif>i eftir á dómsdegi, jjjörir lítiö úr nytsemi skírnarinnar og
atlnara sakramenta
4. Þessi hugmynd um guö hvílir á rangri hugmynd urn
persónuleik og frelsi.
5. Leyndard imur þrenningarinnar er ónógsamlega út-
skýröur.
Þessar skoöanir höföu veriö látnar hlutlausar í tíu ár. Þaö
var í rauu og veru skoöun Schells uin þjrfina fyrir fram/ör,
þioskun kaþólskunnar.sem gjöröi öll vandræöin, (því ef kyrkjan
er óskeikul getur ekki um neina þroskun aö ræöa). I hinum
tveimur síöustu bókum sínum er nefndar hafa veriö haíöi Schell
flutt þær skoöanir, sem páfadómurinn þoldi ekki. I þeim haföi
hann fyrst og fremst sýnt og sannaö, meö óhrekjandi skýrslum,
aö kaþólskir menn vtru langt á eftir öörum trúflokkum í ment-
un og siðmenning. Svo hélt hann því hiklaust fram, að kaþólska
kvrkjan þyrfti aö skilja og viöurkenna nytseini persónulegs ein-
staklingsstarfs og rannsóknar í andlegum efnum, og hikaöi ekki
viö aö kalla þetta mótmælenda aöferö um leiö og hann mælti
meö því fyrir kaþólsku kyrkjuna. Hann sýndifram, á hve skaö-
legt og heimskulegt þaö væri, aö skoöa kaþólskuna sem mótstríö-
andi hugsjónum nútíöarinnar eins og þær koma frarn ístjórnmál-
um, í vísinduin, í þroskun siömenningarinnar, og breytiþróun
nýrra hagfiaöis-og iönaðar-stoínana. Hann hrygðist yfir því
fyrirkoinulagi, sem kyrkjan hefir á mentun prestaefna, þar sem
þeir eru búnir undir prestskap í afskektum klaustrum, útilokaöir frá
ölluin andlegum hreyfinguin nútímans, og heimtaði aö biskupar-
nir sendu aö minnsta kosti eitthvaö af nemendunum á kaþólsku
háskólana. Hann neitaði því, aö kyrkjuvald þyrfti nauösynlega
að fyrirbyggja alt hugsanafrelsi, og sannaði meö oröum Jesú
sjálfs aö kyrkjan heföi í sér prinsip breytinga í umbóta áttina.
Yfirdrottnun páfans og Jesúítanna sagöi hann aö yröi aö lina tökin,
svo aö þýzki þjóöarandínn fengi tækifæri til aö skapa sinn krist-
indóm samkvæmt sínu innra eöli, sinni þekkingu og sinni sið-
menning. Eins og fleiri, fann hann tálmanir á vegi kaþólskra
framfara í skortinuin á prestum er menntaöir væru á þann hátt,
aö þeir væru vandir á aö hugsa fyrir sig sjálfa; í fátækt