Heimir - 01.12.1910, Blaðsíða 22

94
HEIMIR
getur gjarnan veriö hérna í nótt. Viö getum séð um að hann
komist til skila á morgun. Aumingja móðir hans er nátturlega
alveg utan við sig af að vita ekki um hann. En við getum
ekkert gert í kvöld. Ég skal hringja ef ég þarf eitthvað- Þú
gerir barnið hrætt, maður!”
“En fötin hans eru svo hræðileg”.......
“Ut með þig Marks undir eins,” hrópaði gamli maðurinn
reiður. Marks hvarf þegar burtu. Það varð stundarþögn, svo
tók barnið fingur gamla mannsins í litla hnefann hlýja og sagði
ósköp blíðlega:
“Ég sagði Bob þetta, aö ég skyldi gjöra það. Og nú er
ég hér. Viltu ekki setjast í stóra stólinn þinn aftur. Og má ég
ekki vera hérna þangað til þú háttar.”
“Ójú drengur minn, þú mátt það.” sagði gamli maðurinn,
óvanalega hlvlega, “því á morgun missi ég þig líklegast. Sittu
nú hérna á stólbríkinni og skrafaðu við mig litli vinur. Og það
er satt, við þyrftum að fá okkur fáeinar möndlur. Marks !
möndlur og rúsínur ! ef þér mætti þóknast að koma með þær,”
bætti gamli maðurinn við í beiskum róm.
Marks brosti vorkunsamlega, og á augabragði voru mönd-
lur og rúsínur koranar á borðið, Litli anginn lét alltaf dæluna
ganga étandi, og stakk sælgætinu ýmist upp í sig eða gamla
manninn.
“Ég vildi hann Bob sæi mig nú,” sagði hann, “þér megið
ekki halda að ég sé svona óhreinn æfinlega. Mamma hefir rnig
svo hreinan og snotran æfinlega. En fötin þessi arna hafa
runnið ofan hlöðu þakið hjá honum Barnes.”
“Ha, ha,” sagði herforinginn. Fötin runnu þar ofan, og
þú innan í þeim.”
Litli anginn svaraði ekki, en stakk upp í sig rúsínu.
“Heyrið þér mig,” sagði hann svo eftir litla stund. “Hafið
þér aldrei átt lítinn dreng sjálfur ?”
Þaðdóávörum gamla mannsins hlýlega brosið er barnið
hafði vakið.
“Uss, ó jú,” sagði hann í hásum róm, og klappaði á litlu
hendina er var að smeyja rúsínum upp undir yfirskeggiö mikla.