Heimir - 01.01.1911, Blaðsíða 22

HEIMIR
i 18
Móöurhendur.
Saga Eftir Björnstjerne Bjöiinson.
Framhald.
An þess aö hika nokkuö hló hann meö mér. Hló, svo að
bergmálaöi í skóginuin! I'iskimenn réru einmitt í því út
fjörðinn, til að vera kommr á miðin viö sólarupprás; þeir létu
árarnar hvíla og hlustuöu; allii þektu hláturinn hans. Eg þekti
hann h'ka, frá því hann kom meö báöa þrælana sína. Þaö var
skógálfur í honum. Náttúrlega norskur skógálfur, ógurlegur
viltur skógarmaöur, óviðráöanlegur en saklaus, sem færöi meö
sér tvo birni, sinn unJir hverri hendi. Já, eitthvað þess háttar.
Ekki tröll, skilurðu, þau eru svo heimsk og vond.”
“Þú segir saklaus, mamma. Hvað meinarþú með, að hann
hafi verið saklaus? Hann, sem var stundum gat verið svo
stjórnlaus. ”
‘ ‘Að ekkert geiði honum mein. Hann var sama stóra barnið,
hvað sem hann hafði reynt eða þekt; jafn hreinn og ósnortinn
fyrir því, segi ég. Hann hafði svo sterkt ummyndunarafi í sér,
að þaö sem ekki var eðlisíari hans gagnlegt hvarf í því, og átti
þar ekki heima framar.”
“Hvernig fór það mamma? Æ, hvers vegna hehr þú reynt
jietta en ekki ég?” Hún hafði ekki fyr sagt orðin en hún gekk í
burtu.
Méðirin lét hana sjálfráða. Hún settist sjálf á stein og beið.
Það var sælt að mega dvelja við hugsanir sínar. Hún sat lengi
ein og hefði gjarnan setið lengur, enskýinfóru að dragast saman.
Þá kom Magna aftur með blómvönd, mikið af fallegum skógar-
blórnum og smágerðu grasi raðað umhverfis furukvist með grá-
grænum ungum könglum. Heyrðu mamma. Svona var hann?
-—Nei, elsku mamma, græturðu?”
“Af sælu, barn, sælu og söknuði þess sem var einu sinni.
Þú munt einhvern tíma skilja, að enginn grátur gerir oss eins
hamingjusöm. ”
Magna hafði lagt sig niður í grasið hjá henni.
“Mamma,