Heimir - 01.01.1911, Blaðsíða 23

H E I M I R
i ig
þú veizt ekki hvaö hamingjusama þú hefir gert inig ídag!”—“Eg
sé það elsku barn. Eg gerði rétt, þegar ég beið! Það hefir
kost&ð nokkuö, máttu vita, en ég gerði rétt.”
“Marnma, góða mamma, við skulum fara aftur til baka til
skógarins heima, ti! landvegsins í gegnum skóginn okkar. Láttu
mig nú heyra! Það var þá þar! Segðu mér mamma! Hvernig
gekk það til? Hvað þú ert elskuleg! Hjá þér finnur maður alt
af eitthvaö nýtt.”
Móðirin strauk hendinni yfir hár hennar og þagði.
“Manima' ég þekki götuna í gegnum skóginn um sumar-
nótt. Lára gekk hana með mér, þegar hún var ný-trúlofuö og
sagði mér, hvernig það hefði alt gengið. Fiskimennirnir réru
þá líka framhjá rétt í því er við komum á auðan blett. Við
földum okkur á bak við stóran stein. Og þrösturinn byrjaði að
syngja og margir aðrir fuglar; en það sem hreif mig mest var
skógarilmurinn.
“Vissi ég ekki? Og það var einmitt af því, að mérfanstég
alt af upp frá því finna skógarilm af Karli.—Nei, ég verö að
segja þér hvað hann var utan við sig—já, hvað annaö get ég
kallað það? Við stóðum kyr og horfðum út á sjóinn. “Ó,
hvílíka þrá hann vekur.” sagði ég. “Já eftir baði, er ekki svo?”
sagði hann.
Magna skellihló, og móðirin brosti. “Nú finst mér það ekki
svo undarlegt. Vatniö var honurn alt annað en okkur. Hann
baðaði sig á hinum ólíklegustu tímum, þegar hann var ekki á
skrifstofunni eða úti á ökrunum, þá var hann í vatninu. Honum
var það hin kröftugasta náttúru áþreifing; hann vildi þekkja
hið kalda af því að faðma jörðina, sagði hann.
“Þú mátt reiða þig á að hann hló með, þegar hann sá
hvernig ég hló. Já, við hlóum, svo að úr því varð sam-hlátur. ”
“En mamma, hvernig fór það? Nú get ég ekki beöið
lengur!”
Framhald.