Heimir - 01.02.1911, Blaðsíða 22

142
HEIM I R
“En hitt fólkiS, marnrna? VoruS þiö ekki hrædd um aö
aörir mundu?”
“Nei, aörir voru ekki til fyrir okkur. Eg man annars ekki
hvaö ég liföi. Þaö gekk þannig, aö eina nótt höföum viö sett
okkur niöur”-----
“Ó, nu kemur þaö!”
“Egbaö um aömegasitja; þaö vareinsog éggæti ekki hreyft
mig. Nóttin var svo fögur, Kyröin og viö tvö—hann horföi
stööugt í augun á mér um leið og hann talaði, og hann vissi ekki
sjálfurað þessi augu ljóinuöu af gleöi. Eg gat ekki sagt orö, ég
var dauöþreytt, ég varö aö hvíla mig. Og þaö leiö ekki langur
tími þar til ég sat á hnénu á honuin.”
“Var þaö hann sein—?”
“Eg man þaö elcki meö vissu; ég man bara fyrst þegar ég
lagöi hendurnar um háls honum og faldi andlitiö í hári hans og
skeggi-----hvílík sæla, eitthvaö alveg nýtt, og svo ósegjanlega
sælufullt. Aö finna þessa sterku arma utan uin mig, það var
eins og ég væri borin langt langt í burtu! En viö sátum á
steininum. ”
“Varstu eins og utan viö þig?”
“Já, þarna kemur það! það er kallað svo; en það er þvert
á móti aö hefjast með alla hugsun upp í hærri tilveru. Hjá
honum fanst mér strax eins og ég væri ein. Þaö er ást, ekkert
annaö er ást.”
“Mamma, mamma, það varst þá þú sem byrjaöir meö því
aö setjast á hnéö á honum? Þaö varst þú.”
“Eg er hrædd um þaö. Hann var vízt alt af óframfærinn
til að byrja á nokkru þess háttar. Þaö var vízt ég- Já í raun-
inni veit ég*að þaö var ég, því rnaöur hlýtur aö bjarga líti sínu.
Þaö var hvorki meira né minna í húfi, þaö aö mega hjálpa honum,
fylgja honum og tilbiðja hann, aö gefa mig honuin algerlega,
það eöa alls ekki neitt. Eg held aö það hafi verið eitthvað á
þessa leið sem ég sagöi, ef ég annars sagði eitt einasta orð.”
“Ó, þú veizt að þú sagöir þaö.”
“Eg held ég hafi sagt þaö. En svo getur inaöur ekki gert