Heimir - 01.02.1911, Blaðsíða 23

HEIMIR
143
sér grein fyrir hvaöa tilfinningar maöur hefir og hvaö maöur
segir á slíkum stundum.”
Hún horföi út eftir dalnum. Hún stóö eins og hún ætlaði
aö fara aö syngja, meö upplyft höfuö, opinn munn og eins og
hlustandi eftir tónunum áöur en þeir koma. En þaö var ekki
þannig; það voru tónar horfinna tíma, sem hún heyröi aftur.
Eftir litla stund sagöi hún lágt—dóttirin varö aö færa sig
nær til aö heyra fyrir arniöinuin — “Nú skaltu fá aö heyra nokkuö
Magna—þú hefir aldrei heyrt það frá mér, og aðrir hafa heldur
ekki sagt þér það.”----
“Hvaö er þaö mamma? Þaö liggur viö að þú gerir mig
hrædda.”
“Þegar ég hitti fööur þinn, var ég trúlofuð.
“Hvaö segiröu?—Mamma!
Trúlofuö og átti að giftast; jú, þaö var síðasti mánuðurinn
minn hjá drottningunni. Trúlofunin var um garö gengin og ég
átti að giftast undir hæstu vernd.”
“Hverjum?”
“5agði ég þér, aö þegar ég hitti fööur þinn, stóö mér í
rauninni á sama um sjálfa mig?”
“Nei, mamma.”
“Eg hélt aö lífið heföi ekkert aö bjóöa, ogað þaö væri fyrir
mig eftir engu aö bíöa. Flestar stúlkur, sem veröa tuttugu og
átta ára án þess aö nokkuö komi fyrir—já, nokkuö sem er þess
viröi aö hefjast handa fyrir, álíta aö þaö standi á sama um alt.
Sá aldur og þar í kring er hættulegastur. ”
“Hvaö segiröu ? ”
“Þá fara flestarr stúlkur aö láta sér standa á sama.”
Hún tók um handlegg dóttur sinnar og þrýsti hann, svo
fóru þær.
“Eg má segja þér þaö.” En svo þagði hún.
“Hver var það, inamma? ”
Hún sagöi þetta svo lágt að móðirin ekki heyröi þaö, en
hún vissi hvaö þaö þýddi.
“Þaö var maöur, sem þú berö litla virðingu fyrir, barnið
mitt. Og þaö meö réttu.”