Heimir - 01.04.1911, Blaðsíða 9

HEIMIR
177
sál mín ein í ráöum; en það er ómögulegt héöan af, og
Guö leyfir mér þaö ekki!
Verus:—Vilji guöanna er vilji mannanna. . . .Verið vissir aö ef
sá gæti látiö til sín heyra, sem þér eruð nú að framselja
til dauöa, myndi hann ekki hika.
Marja Magd. ;—Eg veit hann myndi ekki hika! Og þessvegna
á eg í þessu stríöi, hverja fórnina að framselja!. . . .Mín
fyrri æfi vegur mér aö heröum svo eg fæ ekki risið til
móts við vilja hans!.........
Verus:—I nærvist dauöans er vilji manns aðeins eitt ..
Marja Magd.:—Guö minn! Guö minn góöur!. . . . Eg er ekkert,
eg er flekkuð af allri saurgutn; hvaö sakaði tnig þá þessi
er færir þér líf?. . . En.er hér um mig aö ræöa?.Er
þaö ekki einasta þú, er eg saurga á þessurn degi, með
því að saurga frelsun þína, þú, aöal uppsprettan, hvaðan
rís uppspretta alls hreinleika, allrar gleöi alls lífs?. . . .
Eg veit ekki framar hvert eg get kastaö sálu mijnni, tapi
eg honum er mér allt tapaö, frelsi eg hann, er oss allt
tapað......
Verus:—Engu er tapað svo lengi sem lífið endist....
Marja Magd. :—Eg bið yður, haf hljótt!. . .Lofið mér aö vera
einni um þögn hans og vilja.. .. Lát mig hugsa, lát mig
hugsa, lát mig hlusta til annara radda. . . .Eg elska hann
ekki enn einsog hann vildi vera elskaöur!. . . . Til ónýtis
lyfti eg augum mínum upp til hans Ijóssins himna; eg sé
ekkert nema dauöa hans, sorg hans,þjáning hans. . . .hina
alvörugefnu ásjónu hans, augu hans er uppljómuðu allt
sem hann horfði á, varir har.s er ávalt mæltu fögnuö og
.. . .fætur hans sern ég kysti, dauða^ og klaka kaldar!. .
. .Verus, Verus ver miskunsamur! . . . Eg fæ ekki afborið
það. Eg fæ ekki afborið það! Eg fell, eg hníg!....
Gjör viö mig það sern yður þóknast!
Verus:—(GrJpur h»naí faðm s6r). Magdalena, Magdalena!....
Eg vissi...
Marja Magd. :—(hrekkur til baka er hann snertir hana). hiei þérvissuö
ekki! Það er ekki það!....Þaö er til önnur úrlausn