Heimir - 01.05.1911, Blaðsíða 5

HEIMIR
197
leið mannkostamaður. Eins og llest mikilmenni hefir hann oft
orðið fyrir þungum dómum frá uönnum, sein ekki hafa komist
í hálfkvisti við hann. En frægð hans lifir lengur en allir slíkir
dómar, því hún er ekki frægð fengin með höppum og atvikum,
heldur með því, sem maðurinn var og hefir eftir skilið.
Biblíu handrit og þýðingar
Vér verðum að gæta þess að á þeim tímum, er bækur
biblíunnar voru ritaðar, var bókagerð með alt öðrum hætti en nú.
Allar bækur voru skrifaðar, og þá ein bókin eftir annari. Það
er áreiðanlegt að í afrituninni urðu oft ýmsar villur, sem stöfuðu
af ýmiskonar ónákvæmni; og auk þess voru menn yfirleitt þá
ekki eins vandir að því að meining orðanna raskaðist hvergi og
nú á sér stað—það sýna augsýnileg innskot í textana, bæði í
gamla og nýja testamentinu og mörgum öðrum bókum. Einnig
er það eftirtektarvert að málið sem gamla testamentisritin öll,
að undanteknum nokkrum hluta Ezrabókar og Daníelsbókar,
voru rituð á, hebreskan, vor upprunalega rituð hljóðstafalaust.
Hljóðstafirnir voru auðvitaö til í framburðinum; og á meðan
málið var talað var enginn vafi um þýðingu orða. En eftir
herleiðinguna til Babýlon var hebreskan ekki lengur alþýðumál
Gyðinga, heldur var töluð mállýzka skyld henni, sem aramíska
er nefnd; fornmálið var nú orðið að ritmáli aðeins. Þá fór að
verða vafi á með ýms orö, er höföu sömu samhljóðendurnar, en
mismunandi þýðingu. Þó hélzt sú aðferð að rita málið hljóð-
stafalaust ennþá mjög lengi, alt þangað til á 7 og 8 öld e.K. aö
nokkrir fræðimenn Gyðinga fundu upp á því að setja merki ofan
og neðan við línuiaiar til að tákna hljóðin. Þessi merki settu
þeir eftir því hvernig þeir lásu orðin; þeir gátu ekki farið eftir
neinu öðru. En aö þeir lásu ekki æfinlega eins og lesið hafði verið
áður sýnir t.d. tilvitnunin í 21 versi 11 kap. Hebreabréfsins.