Heimir - 01.05.1911, Blaðsíða 14

206
HEIMIR
persneskar bókmentir hafa stabiö í staö, þá var aöeins eitt stór-
skáld uppi, sem var ekki aSeins frægasta skáld síns tíma heldur
einnig hið síöasta stórskáld og dulspekingur Persíu. Skáld þetta
hét Nuruddin Abdurrahman, en tók sér nafniö Jami, af bænum
Jam, þar sem hann var fæddur árið 1414. Hann var mesti rit-
snillingur á persnesku og ritaöi mjög mikiö. Tilfinninga næm-
leiki, orögnótt, draumfegurö oghugsana þýöleiki einkennir kvæöi
hans.
Síöast á sextándu öldinni fer aö bera á hnignun í persnesk-
um bókmentum. Þaö sem ort var á átjándu öldinni hefir mjög
litla þýöingu og nítjándu aldar skáldskapurinn er tóm dulspeki
eins og finst í kenningum Súfanna. Skáldgáfa þjóöarinnar er
aö því er virðist horfin, og hiö bezta í skáldskap hennar tilheyrir
liönum tímum. Enginn skáldskapur hefir verið þjóðlegri en
skáldskapur Persa. Þó harpa þeirra hafi veriö hljóö nú í þrjár
aldir, lifir samt minning stórskáldanna í hugum fólksins. Hin
fögru ljóð, Hafis og erindi úr Sha Namah lifa enn, jafnvel á
vörum bændanna; og sorgir Laili og Majum verða sungnar af
Persum og Aröbum eins lengi og synir eyðimerkurinnar finnast
á meðal rósanna í Iran.
Tvær greinar úr Nýju Kyrkjublaði
SÍRA ARNLJÓTUR SEM PRESTUR
Ágætlega hefir Dr. B. M. Ólsen lýst æfistarfi síra Arnljóts
Ólafssonar, einkum ritstörfum hans og þingmensku, og nokkuð
sjálfum honum. Er það sönn lýsing. (Andvari 1906).
Eg vil reyna aö bæta dálitlu við, af því aö eg held að eg
þekki síra Arnljót ilestum betur, því svo mátti heita aö eg væri
heimamaður hans í 23 ár. (1881 —1904).
Eg vil einkum lýsa honum sem presti. Margur hefir sagt
sem svo: “Hann var mesti lærdómsmaöur, ritsnillingur, mælsku-