Heimir - 01.05.1911, Blaðsíða 16

208
HEIMIR
ramleik, og þess vegna er þaö skylda hans. Guö hjálpar þeim
sem hjálpa sér sjálfir. Kristur er æðsti og besti trúarhöfundur,
meöalgangari og guðssonur. Alt guödómseðli, sem mannlegur
andi getur rúmað , er sameinað í Kristi. Hann birti oss föður-
inn og bjó oss veginn með lífi sínu og kenning. Betrun vor og
frelsun er mest komin undir sjálfum oss. Eigum þó að leita
guðs hjálpar og nota náðarmeðulin vel.” Hann mat kvöldmál-
tíðina mjög mikils. Og sá eg hann tíðum mjög hrærðan við
athöfn þá, og talaði hann þá einstaklega fagurt og innilega. Og
engan hefi eg heyrt tala fegurra um manneðli frelsarans. Ekki
trúði hann að til væri veruleg eilíf fordæming. Minning ogáhrif
synda vorra geta að vísu orðið sá ormur sem aldrei deyr og sá
eldur sem aldrei sloknar. En minning og áhrif dygða vorra
verða líka sú rós er aldrei deyr og það ljós er aldrei slokknar.
Lítið talaði hann um friðþæging og náð. Og á kenningunni
um réttlæting og trú hafði hann svipað álit og Agúst Bjarnason
í “Austurlöndum” bls. 396. Hann talaði meira um réttlætið en
kærleikan. En margt, sem kallað er kærleiksverk, sagði hann
að væri hrein réttlætisskylda. Sagði t.d.: “Það er ekkert kær-
leiksverk að hjálpa ráðvöndum dugnaðarmanni, sem verðurfyrir
óhöppum eða missir heilsuna. Það er hrein og bein réttlætis-
skylda.”
Hann sýndi þetta sem hann kendi í verkinu. Þau 8 ár, sem
eg var með honum á Bægisá, lánaði hann'fátækum sóknarbörn-
um sínum þetta 200—300 kr. rentulaust á vetri hverjum,tilþess
að þau fengju úttekt. Lét þau svo borga sér í ýmsu, sem þau
áttu hægast með: fóðrum, vinnu, o. s. frv. Ekki græddi hann
á lánum þeim. Kærði sig ekki heldur neitt um það. Oftar en
einusinni efnaði hann til samskota handa snauðum oggaf jafnan
sjálfur mest. Hverju mannsbarni er kom á heimili hans var
gert gott. Og þegar hart var orðið á milli manna, var sú regla
þeirra hjóna að gefa kyrkjufólkinu jafnan að borða.
Hann var fyrirtaks heimilisfaðir, góður félagsmaður og mjög
trúr og tryggur vinur. Fjölhæfur, göfugur og trjálsborinn andi
í einu sem öðru.
En því voru svo margir á móti honum? Alþýðan og fram-