Heimir - 01.07.1911, Blaðsíða 6
246
HEIMIR
Keisarinn sjálfur dýrkar alla forfeður sína sem sérstaka
verndarguði keisaratignarinnar og ríkistjórnarinnar. En satn-
kvæmt goöasögnunum er keisarinn be.inn afkomandi helsta
guSsins, sólargyðjunnar, og þar af leiöandi er hann guödórnleg
vera í lifandi h'fi. Hann á aö vaka yfir velferö þegna sinna og
þeir eiga aö sýna honum takmarkalausa hlýöni. Einn japanskur
rithöfundur kemst þannig að oröi: “A fornu máli var keisarinn
nefndur guö og þaö er hans sanna eöli. Skylda þegnanna er
þess vegna skilyröislaus hlýöni viö hann, án þess aö efast um
aö verk hans séu réttlát.” Þessi afstaöa þegnanna gagnvart
æSsta stjórnanda ríkisins, sem Shinto-trúin innrætir mönnurn er
eftirtektaverö. Ahrif hennar koma í ljós í rótgróinni hollustu
þjóöarinnar viö keisaraættina og hiö ríkjandi stjórnarfyrirkomu-
lag. Þaö er ekki aö furða þó að keisararnir hafi verndað
Shinto-trúna og haldiö henni fram gegn Búddhatrúnni, sern
útlit var fyrir aö mundi útrýma henni alveg.
Shinto-trúin er ólík flestum öörum trúarbrögöum að því
leyti aö hún sjálf er laus viö allar siöferöiskenningar, hún hefir
*í raun og veru veriö eintómur átrúnaöur og rit hennar eintómar
goöasagnir. Samt sem áöur hafa prestar hennar kent siöfræöi,
en sú siðíræði kvaö vera grundvölluð á kenningum kínverska
spekingsins Konfúsíusar. Óbeinlínis hafa þær kenningar haft
mjög mikil áhrif á hugsunarhátt Japaníta.
Laun og hegning í ööru h'fi eru óþekt í Shinto-trúnni. Því
er trúaö aö sálir framliöinna lifi, en hvernig því lífi er fariö er
ekki nákvæmlega sagt frá. Það er álitin áfrávíkjanleg skylda
eftirlifandi ættingja að prýöa grafir hinna framliönu á tilteknum
dögum, Þess vegna er foröast aö láta ættir deyja út. Þaö er
algengt aö þeir sem engan son eignast taki sér fósturson og
gangi honum aö öllu leiti í fööurs stað, og framkvæmir hann þá
hinar trúarbragöalegu skyldur þegar fósturfaðirinn er dáinn.
Samband viö framliöna meö hjálp miöla, sem falla í dá, er ekki
óþekt á meðal Shinto-trúar manna. Fara ar.dasæringarnar fram
á vissum stööum. Einkennilegt er þaö, aö þrátt fyrir allan
átrúnaöinn á sálir framliöinna manna eru skoöanirnar um ástand
sálnanna eftir dauöann injög óákveönar.