Heimir - 01.07.1911, Blaðsíða 12

252 HEIMIR
Mannblendní.
Eftir J. Brierley.
Hver eínstakur ma5ur er a5 eins hálfur maður, þar til hann
hefir fundiö bróöur sinn, annan mann. Eva stytti veru manns-
ins í Paradís, samkvæmt gömlu trúnni, en garðurinn heföi ekki'
veriö Paradís án hennar. Sálirvorar fá líf af ö5rum sálum um-
hverfis oss. Þeim eigum vér að þakka málið, talaö og ritaö,
sönglist, vinnu, skemtanir, frið, stríS, skoöanamun og samtök.
Einir mundum vér hætta aö vera menn. Vér mundum ekki
þekkja heiminn, vér mundum jafnvel ekki þekkja sjálfa oss.
Náttúran bjó oss út meö félagslyndi. Hún hefir einkennilega
vegi til að setja oss í kringumstæður, sem vér fyrirfram vitum
ekkert nm. Án þess aö gera oss kunnar skyldur og ábyrgöir
hins félagslega lífs, setti hún oss fyrst í fjölskylduna. Eitt af
því, sem vér fyrst lærum, er a5 tala og.hlusta á aöra tala. Og
síöan höfum vér stöðugt veriö aö tala og hlusta. Hvílíkur
fjöldí af ræöum, sem vér höfum haldið, af orðum, sem vér höf-
um talað, síðan þá! Þaö er kátlegt að líta yfir þaö alt saman,
þegar vér förum að hugsa um það, með öllu því, sem ekki verð-
ur sagt að hafi verið gullvægt. Alt sem unnið er í heiminum
flýtur með endalausum orðastraum. Ef vér hefðum allsherjar
talsíma og gætutn heyrt alt — heyrt það sem talað er á gang-
stéttunum í París, í kaffihúsunum í Vín, í kauphöllinni í Lundún-
utn, á sölutorgunum í Miklagaröi, það sem talaö er í viðhafnar-
stofunum. á strætunum, í höllum konunganna og í hreysum fá-
tæklinganna, — það setn heyröist á einutn klukkutíma væri nóg
í margar bækur; það væri undarleg saga. Þarna er hún, svo
falleg sem hún er, aö gerast á þessu augnabliki. Þarna mynd-
ast persónur, drættir og forlög, er hata í för meö sér sælu eöa
böl; hið þýðingarmesta í lífinu, en þó það setn vér í raun og
veru hugsum minst um. Hugsuöum vér nokkuð um þaö, þegar
vér klæddutn oss í morgun, hvernig , samræður vorar við aðra