Heimir - 01.07.1911, Blaðsíða 21

HEIMIR
261
í köldum geislum yfir landiS.
Lífiö sorg og sælu blandið
særir rnína þungu lund.
Láttu þína ljósröst skína.
Ljós í minni sálu dvína,
lýstu mér um stutta stund.
Taktu valtar vonir mínar
vagga þeim í blund!
Vilhjálmur í mylnunni.
Saga eftir Robert Louis Stevenson.
SLÉTTAN OG STJÖRNURNAR.
Mylnan, þar sem Vilhjálmur litli og 'fósturforeldrar hans
áttu heima, stóö í dal á milli furuskóga og hárra fjalla. Fyrir
ofan hana var hæð eftir hæö, alla leið upp, þangaö til þær lyft-
ust upp úr skóginum og þær bar berar viö himininn. Nokkuö
hátt uppi lá langt, gráleitt þorp, líkt og þunn þokuslæða í skóg-
vaxnri hlíðinni; og þegar vindurinn blés þaðan, barst meö hon-
um silfurskær kyrkjuklukkuhljóinur, niöur til Villa. Fyrir neð-
an mylnuna uröu hlíðarnar enn þá brattari, og dalurinn víkkaði
út til beggja handa; og frá dálitlum höfða, rétt hjá mylnunni,
mátti sjá eftir honum endilöngum og út úr honum yfir stóra
sléttu, sem áin hlykkjaðist skínandi eftir, fram hjá borg eftir
borg, á leið sinni út í haflð. Svoleiðis vildi til, að upp úr daln-
um lá vegur inn í annað konungsríki, svo þó þar væri kyrlátt og
afskekt, var vegurinn meðfram ánni samgöngufæri á milli tveggja
ríkra og voldugra þjóða, Alt sumarið komu vagnar í hægðum
sínum upp dalinn eða þutu léttilega niður, fram hjá mylnunni;