Heimir - 01.07.1911, Blaðsíða 23

HEIMIR
263
Einu sinni spuröi hann malarann að, hvert áin rynni.
“Hún rennur niöur dalinn”, svaraði hann, “og snýr fjölda
af mylnum — yfir hundraö, segja þeir, héöan til Neðri flata —
04 er ekki þreyttari eftir en áöur. Svo rennur hún í gegnum
slétturnar og vökvar stóreflis kornakra, og rennur í gegnum ljóm-
andi fallegar borgir, er sagt, þar sem konungar búa í stórhöllum
og varðmenn gæta hliðanna. Og hún rennur undir brúm, þar
sem steinmenrt standa og horfa þegjandi og undarlegir niður í
vatnið, og lifandi fólk leggur olnbogana á veggina og horfir líka
niöur. Og svo rennur hún áfram og áfram gegnum mýrar og
sanda og fellur loksins út í sjóinn, þar sem skipin eru, sem flytja
páfagauka og tóbak frá Vesturhafseyjunum. Já, hún á langa
leið fyrir höndum þegar hún hellist út úr mylnustokkunum okk-
ar; guð blessi hana!”
“Og hvað er sjórinn?” spurði Villi.
“Sjórinnl” hrópaði inalarinn. “Guð hjálpi okkur öllum,
hann er það stærsta, sein drottinn hefir skapað. Þar rennur alt
vatn, sem til er í heiminum, saman í eitt stórt, salt stöðuvatn.
Þar liggur það eiris hreyfingarlaust og hendin á mér og sakleysis-
legt eins og lítið barn; en, þeii segja, að þegar vindur sé, þá
rísi það upp í vatnsfjöllum, sem eru stærri en fjöllin hérna, og
þá sogar það í sig skip, sem eru stærri en mylnan okkar, og ger-
ir slíkan hávaða, að það heyrist margar mílur upp á land. í
sjónurn eru fiskar, sem eru fimm sinnum stærri en naut, og einn
gamall ormur, eins langur og áin og eins gamall og heimurinn,
með skegg eins og maður og silfurkórónu á hausnum”.
Aldrei á æfi sinni hafði Villi heyrt neitt líkt þessu, og hann
hélt áfram að spyrja og spyrja um heiminn, sem lá langt í burtu
niöur með ánni með öllum sínum undrum og hættum, þangað
til að gamli malarinn varð sjálfur hrifinn og leiddi hann upp á
hæð, sem sjá mátti af yfir dalinn og niður á slétturnar. Það var
komið nær sólarlagi og sólin var lágt í skýlausu loftinu. Alt
sást skýrt og var dýrðlega fagurt í gullna bjarmanum. Villi
hafði aldrei fyr séð yfir svo stórt land; hann stóð og starði með
galopnum augum. Hann sá bæina og skógana og akrana og
skínandi bugðurnar á ánni, hann sá lengst í burtu röndina á