Heimir - 01.08.1911, Blaðsíða 16

280
HEIMIR
“Þegar flóka hvíta’ eg hristi’’,
hvœsti’ hinn gamli og knýtti brýrnar
“landiS þekst í þungum snœvi
þurr og skrælnuö blöö af greinum
falla og deyja, fjúka og þyrlast,
fyrst ég anda — og alt er dáiö!
Burt af öllum ám og vötnum
endur, gœsir, lómar, hegrar,
flýja burt í fjarlæg héruö,
fyrst eg skipa — og alt er horflð!
Hvar sem fótum stiröum stíg ég
styggu, viltu merkurdýrin
flýja í sín fylgsni og afdrep,
foldin veröur hörö sem tinna’’.
“Þegar hristi eg lausa lokka’’,
lágt hinn ungi mælti og brosti,
“hlýjar skúrir hœgt þá falla
höfuö grös úr moldu teygja.
Aftur sækja að ám og vötnum
endur, gæsir, lómar, hegrar,
heim þá aftur svífur svalan,
syngur spörr og rauðbrystingur.
Hvar sem fœti á storðu stíg ég
strá og jurtir lifna og blakta,
Runnar við af kvaki kveða,
kaldar bjarkir þekjast laufi”.
Þannig rœddu þeir unz nóttin
þraut og út úr ríki Wabuns,
úr hans björtu silfursöium,
svo sem kappi pelli skrýddur,
röðull steig og sagði: Sjáið!
sjáið Gheezis, landsins sunnu!”
Þá hinn gamla þraut öll mœlska,