Heimir - 01.08.1911, Blaðsíða 17

HEIMIR
þá varð loftið varmt og ilmsætt.
Úti kváðu á kofans þaki
kátur spörr og rauðbrystingur.
Lœkurinn fór líka að kveða,
ioftið fyltist gróðurangan,
kofinn íyltist ilm og angan.
Og Segwun, hinn ungi gestur
eygði fyrst við morgunljósið,
þetta klaka-þrungna andlit.
það var Peboan eða Vetur.
Tárin runnu úr hans augum,
eins og lækir renna úr vötnum
og hann virtist alt af rýrna
eftir því sem sól steig hærra,
unz hann hjaðnaði út í loftið,
unz hann hvarf í jörðu niður
En þá fann hinn uhgi maður
á arinhellu litla kofans,
þar sem glóðin hjaðnað hafði
hina fyrstu vorsins blómjurt,
hina fyrstu fegurð vorsins
fann þar Miskodeed í blóma.
Þannig inni í aflands dölum,
■éftir þenna voðakulda,
eftir þenna ógna vetur
aftur vorið korr. með blíður,
ótal fugla og allskyns plöntur,
öll sín blóm og lauf og jurtir.
Norður sigldu á svalans öldum,
■svifu í fiokkum líkt og örvar,
sem af himnum sendar væru,