Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1919, Side 10

168
Hans Aanrud: Jólagestir.
[ iðunn
Ja, guð minn góður, hvað ætli móðirin sé að hugsa
eða að gera á þessu augnabliki? —
Skjálfandi höndum tók Katrin við barninu og lyW
því í fang sér.
— Þetta er stórt og fallegt barn, Rasmus. —
— Rasmus þreit húfuna og bjóst til að ganga út.
— Æ, lofaðu mér því, Rasmus, að vera ekki of
lengi úti. Ég er svo hrædd. —
En nú heyrðu þau gengið hægum skrefum inn
göngin. Hurðarsnerlinum var snúið og há, fölleit
kona kom inn:
— Gott kvöld! —
Hún staðnæmdist í skugganum við hurðina, svo
að ekki varð séð, hver hún var; en bæði gömlu
hjónin svöruðu dræmt og hykandi:
— Gott kvöld! —
Hún steig feti framar og mælti lágum rómi:
— Mamma! —
— í Jesú nafni, ert það þú, Ragnhildur!
— Rasmus leit til barnsins og benti. Ragnhildur
beygði höfuðið ofur hægt.
— Má ég vera hérna, pabbi! — mælti hún svo
undur hægt og hjálparvana.
Hann krepti hnefana og steig fram á fótinn.
En í sama bili hljóðaði barnið.
Hendurnar hnigu máttvana niður með hliðunum-
Svo strauk hann annari hendinni yfir ennið, brosti
vandræðalega og sagði:
— Nei, hvað gengur nú að þér, Katrin! Það eru
komnir gestir og þú hefur alveg gleymt að kveikja
á jólakertunum. Flýtt’ þér nú! Svo skal ég halda a
litla stúf á meðan. —
[Á. H. B. pýddi.]