Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1920, Blaðsíða 92
86
Theodór Friðriksson: í meinum.
IÐUNN
væri að vera úti. Þau gengu nokkrum sinnum fram
og aftur um bryggjuna, en svo fóru þau inn í ver-
búðina og hölluðu hurðinni aftur. Þar sá enginn til
þeirra, en tunglið skein inn í húsið.
— Kg get ekki dulið þig þess lengur, Guðrún, —
mælti Jón, — að eg elska þig, elska þig eins heitt
og nokkur karlmaður getur elskað stúlku. Guð veit,
að ást mín er hrein, og ég vildi, að þú mættir alt af
hvíla við brjóst mér. En þú veizt, að mér er varnað
þessa; ég er kvæntur maður. En ég geymi minning
þína í huga mér, meðan ég lifi. —
Það varð löng þögn. Stúlkan hallaðist upp að
brjósti hans í leiðslu og lagði báðar hendurnar um
hálsinn á honum.
— Það er þá mín vegna, að þú ferð í burtu og
getur ekki verið hér Iengur, — stundi hún upp með
veikum rómi.
— Já, það er einungis þín vegna, Guðrún, að ég
fer burtu og þó óánægður. En það er betra að vera
óánægður maður en ánægt svín. Þú ert ung og getur
átt góða framtíð fyrir höndum, og sakleysi þitt vil
ég ekki skerða. Við verðum bæði að ganga hrein út
úr þessum raunum, og ég sé enga aðra leið til þess
en þá, að ég fari í burtu. Eg er búinn að fá mann
í minn stað á bátinn, og dótið mitt tek ég til í kvöld
og fer. —
Guðrún losaði peysuna frá brjóstinu, þar sem hún
var þrengst, og nokkur brennheit tár runnu niður
eftir vöngum hennar.