Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 17

IÐUNN
Hermann Jónasson.
11
munalega. Og hin svohallaða mentun gengur að svo mörgu í
rangar stefnur".
Heim kom hann haustið 1922. Hann var nú sloppinn
úr álagahamnum — hann var hættur drykkjuskap. En
hann var nú farinn að heilsu, sjónin tekin að bila.
Einkadóttir hans, er hann unni mjög, var dáin, kona
hans, sonur og barnabörn vestra. Hann átti — sem
komið var — lítið ógert. Erindið heim gat ekki verið
annað en að bera beinin í íslenskri moldu.
Hann var nú orðinn margreyndur maður. Hann hafði
.reynt mannlegt magnleysi gegn ástríðum og örlögum,
hverfulleik gæfu vorrar og gæða lífsins. Hann var sátt-
ur við það alt og við alla. Hann hafði og sætst við þann
gestahöfðingja, er flestum veitist erfiðast við að sættast,
— við sjálfan dauðann. Eftir lát dóttur sinnar ritar hann
vestra: »Finstmjer, að hjer eftir muni jeg hvergi eiga heima
fyr en í gröfinni. Slíkt set jeg þó eigi fyrir mig, því að
að sumu leyti er það best«. Hann var nú orðinn trúmaður.
I brjefi 27. sept. 1921 kveðst hann vita, að »mikið og
göfugt starf« iiggi fyrir dóttur sinni nýdáinni, »og að jeg
fæ síðar að mæta henni«. Honum var ekkert að van-
búnaði í síðustu för.
Hennar var ekki langt að bíða. Banalegan var löng.
Hann tók öllu með stillingu. »Hann er eins og hetju
og mikilmenni sæmir, æðrulaus, glaður og þolinmóður«,
skrifar frændkona hans syðra, er vitjaði hans oft í
legunni.
Hann ljest 6. dec. 1923.
II.
Var Herinann merkur maður? Að hverju leyti? Tugi
ára af æfí hans liggur leið hans niður á við. Hann var