Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 18

12
Sigurður Guðmundsson :
IÐUNN
»alíaf að fapa«. Eigi er ólíklegt, að einhver spyrji og
hugsi á líka leið.
Hann fjekst aldrei við æðstu viðfangsefni menningar
vorrar, hvorki vísindi nje listir, uppfundningar nje fögrum
íþróttum skyldar mentir. Hann skipaði aldrei efstu stöð-
ur þjóðfjelags vors. En hann stundaði öll þau störf,
bæði trúnaðarstörf og daglega vinnu, er íslenskur sveita-
bóndi fær unnið, og miklu fleiri en flestir þeirra fást
nokkru sinni við. Alt fórst honum, svo að af bar, flest,
svo að alþjóð sjer merkin. Hann var einn þeirra,
sem greri eftir. Hann virðist verið hafa, um frjósamasta
skeið æfinnar, einn þeirra fáu, er ganga eigi svo að
neinu, að þeir hugsi eigi um það á sjálfstæða vísu. Það
gildir einu, að hverju hann starfar eða á hverju hann
snertir: Altaf hugsast honum eitthvað nýtt og merkilegt.
Hann var skáld, er orti framkvæmdir, búmannleg ráð
og tillögur, er horfðu til viðreisnar einstaklingi og þjóð.
Auðgert er að rökstyðja slíkan dóm.
]eg tel fyrst það, sem mjer finst minst um vert og ó-
göfgast: Hann var veiðimaður með afbrigðum. Hann
var á unga aldri fjármaður. Aður en hann hóf bústjórn
og búskap, samdi hann ritgerð »um fóðrun búpenings*
(í 1. árg. Búnaðarritsins). Merkir bændur, bæði sunnan-
lands og norðan, telja hana hið besta, er til þessa hafi
verið skráð á vora tungu um það efni, bendingar henn-
ar gildar og góðar enn í dag. Fjármaðurinn Hermann
velti fyrir sjer og reyndi, hversu best mætti venja hvolpa,
svo að þeir spöruðu vinnukraft og snúninga. Má þar
margt þarft nema af dæmi hans og bendingum. Hann
var bæði vinnumaður og húsbóndi. 011 stjórn ljek svo í
höndum honum, að það er allra kunnugra mál, að hann
hafi verið fæddur stjórnandi. "Jeg vík síðar að, hver hug-
kvæmd og hverjar athuganir spruttu af hugleiðingum