Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 34

28
Sigurður Guðmundsson: Hermann Jónasson.
IDUNN
menn, þjáðir og þrælkaðir af sömu ástríðu sem hann,
engu síður leiknir af hennar völdum en hann, en hafa
það umfram hann, að vanrækt hafa þeir stórum störf
sín. Hermann naut aldrei slíkrar vægðar. Honum hjelst
ekki svo mikið sem á lítilf jörlegri ráðsmannsstöðu.
Breyskleiki hans hafði ekki í för með sjer neins konar
fölsun. Hann var ekki einn þeirra, ’sem gildna að utan,
samtímis því sem þeir rýrna að innan. Bilun hansjað
innanverðu fylgdi sem skugginn hans fallið að utan.
Af hverju?
Areiðanlega meðfram af heiðvirðleik, af siðferðilegum
næmleik. Sökum hans var honum varnað að beiðast
griða, barma sjer eða leita liðsinnis velunnara og vina,
er mikils máttu sín. Hann talaði aldrei tveimur tungum,
ljek ekki tveim skjöldum, er mörgum brotlegum gefist
hefir syrgilega vel.
Fáa hafa sviftinornirnar, sem Hómer kallar svo,
grimmilegar leikið en hann. Þær sviftu hann skólastjórn,
óðali, trúnaðarstöðum, heimili, fjölskyldu og — seinast —
fósturjörð. »Lífið hefir nú verið að smáplokka af honum
alt nema vitið og göfgina«, reit skömmu fyrir andlát hans
frændkona hans, er fyr er í vitnað. Kúgari hans vann
aldrei bug á drengskap hans.
Sigurður Guðmundsson.