Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 38
32
]akob Thorarensen:
IÐUNN
hrakin í ös og hrjáð þann fjanda,
heldur á tösku að frúa vanda,
og taskan er smánuð, — það varst þú.
Þess kyns glæpur þolist eigi
og það á miðjum aprildegi
— skaltu vita — á Vesturbrú*. —
Hún var ill og öfugsnúin
yfirheyrslan næsta dag.
Þar sat viðstödd frónska frúin,
fögur, kát og silfurbúin;
ærið var þar vitnarag.
Hverrar þjóðar, hverra manna
kærði væri bar að sanna.
Á svörum hans var lítið lag:
»Eg skal inna alt hið sanna.
Eg er, piltar, veltiþing,
engrar þjóðar, engra manna;
en ein af fýkjum háguðanna
óvart mist í malarbing.
En beisklynd kella, í bernsku minni,
er barði mig með sköru sinni,
uppnefndi mig »Islending«.
Hlustaði’ eg oft á hennar fræði;
hún var lesin neðanmáls. —
Voldugt taldi ’ún ísland æði,
allri veröld beygur stæði
af vígum Styrs og viti Njáls. —
Berðu kveðju móður minni
mektarfrú úr langferð þinni;
þó aldrei félli eg henni um háls.