Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 76
70
Einar Þorkelsson:
IÐUNN
staðar orðnir eins og hengill, brækurnar höggnar á
knjánum og varla heil brú í vetlingunum, og skeindur
var eg eitthvað á höndum og fótum og knjákollum, og
flumbru mun eg hafa haft á enni og nefi.
Það var nærri því líkast því, sem eg skildi ekki í
neinu af þessu. En það skildi eg þó, að heim að Lóni
varð eg að komast. Því fór eg að bögta við að standa
upp.
Hundurinn beið eftir mér og kyrðist eigi lítið, er
hann sá mig uppi standandi. Svo fórum við af stað,
og ekki gekk hann lengra frá mér en áður.
Við vorum komnir á Djúpalónssandinn. Ut í slíkt
niðamyrkur, sem þar var, hefi eg aldrei komið um dag-
ana. Þar var svo ömurlega dimt, kalt og undarlega
eyðilegt. Það er sem eg heyri enn við eyru mér hve
hafsúgurinn svöldraði þar einmana, þungt og kaldrana-
lega við útskæfur sandsins, og svo var því líkast, sem
glórði í einhverja mauryldisodda úti í níðdimmunni, ó-
ljósa, dularfulla og draugslega. En í hraunstrýtunum
fyrir ofan sogaðist svarrandi rokið og sendi fannkæf-
urnar í vitin á mér, svo ekki sá eg deili handa minna.
Aldrei hefði eg af Djúpalónssandi komist í því myrkri,
ef hundurinn hefði ekki fylgt mér. Hann fann einstigið
upp á bjargið og eg skreið það á eftir honum.
Þegar upp kemur er skamt heim að Lóni, en fjarri
fór því, að eg treysti mér til að rata það. Þá æstist
líka rokið.
Og nú brá mér í meira lagi.
Hundurinn hvarf mér með öllu og eg varð einskis
vísari um hann, hvernig sem eg kallaði.
Heim að Lóni varð eg að komast. Eg fann og vissi, að
það fór fjarri öllum sanni, að eiga á hættu að liggja úti,
svo lúinn sem eg var og ófansaður. Til mannabygða